Page 14 - อ่านฟรี สิเน่หารัชทายาท
P. 14
ÊÔ๋ËÒÃѪ·ÒÂÒ·Ô๋ËÒÃѪ·ÒÂÒ·
Ê
ผู้สูงศักดิ์ ถ้าหากเปลี่ยนอาภรณ์ซึ่งตัดเย็บอย่างงดงามประณีตบนร่างกายตัวนี้ออกไป
เขาก็ดูเหมือนบัณฑิตหน้าขาวผู้หนึ่งเท่านั้น
บุปผาสีแดงอมส้มดอกหนึ่งค่อยๆ ลอยร่วงลงมาจากยอดไม้อย่างช้าๆ หลิวป๋อ
เงยหน้าขึ้น ใช้ดวงตาที่ค่อนข้างเรียวรีคู่นั้นมองกลีบบุปผาร่วงหล่นลงบนพื้นดินแล้วชะลอ
ฝีเท้าให้ช้าลง
สายลมอุ่นๆ ซึ่งเจือด้วยไอชื้นของคิมหันตฤดูพัดเอาเชือกถักร้อยหยกเส้นยาว
ตรงข้างเอวของหลิวป๋อให้พลิ้วขึ้น และพัดเอาเส้นผมยาวให้ตกลงปรกตรงข้างแก้มของ
เขาด้วยเช่นกัน เงาร่างที่ดูล่องลอยในที่สุดก็เผยความสูงส่งเฉกเชื้อพระวงศ์ออกมา
บริพารสี่ห้าคนที่คอยติดตามปรนนิบัติอยู่ข้างกายสวมใส่อาภรณ์ชาววังสีน�้าเงิน
ยืนเรียงเป็นสองแถว เดินตามอยู่ด้านหลังหลิวป๋ออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ขบวนแถวเดินเคลื่อนไปอย่างเอื่อยช้า ครั้นเหล่านางก�านัลเห็นพวกองค์รัชทายาท
เสด็จมาแต่ไกลก็ค่อยๆ ถอยไปอีกด้านพร้อมคุกเข่าลง มองดูแถวขบวนเดินห่างออกไป
อย่างช้าๆ
“ปง!”
ทันใดนั้นที่สุดปลายเฉลียงทางเดินไม่รู้ว่าผู้ใดท�าของประดับที่ตั้งอยู่ตรงราวรั้ว
ร่วงหล่น แจกันดอกไม้สีแดงสดซึ่งมีหูจับสองข้างหล่นลงกับพื้น เมื่อข้าหลวงนางก�านัล
ทุกคนได้ยินเสียงต่างก็หยุดฝีเท้าแล้วเงยหน้าหันไปมอง มีเพียงหลิวป๋อผู้เดียวเท่านั้นที่
ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ
แจกันดอกไม้กลิ้งจากสุดปลายเฉลียงทางเดินไปตามพื้นกระเบื้องศิลาเขียวมา
จนถึงข้างเท้าของหลิวป๋อ หลังจากนั้นก็พลันปริแตกออก เศษชิ้นส่วนแตกกระจายไปทั่ว
พื้น
ยามนี้เองหลิวป๋อถึงได้หยุดฝีเท้าลง ขมวดคิ้วน้อยๆ ด้วยความตระหนกตกใจ
“คนไม่รักชีวิตผู้ใดมันกล้าท�าให้องค์รัชทายาทตกพระทัย!” จางถงซึ่งเป็นบริพาร
ที่ยืนอยู่ข้างกายองค์รัชทายาทพุ่งปรี่ออกมา ชี้นิ้วไปยังเศษแจกันที่อยู่บนพื้น ใช้เสียงที่
12
