Page 33 - อ่านฟรี ความรักเปรียบเหมือนรูโดนัท
P. 33
TOUKO SUNAHARA
“อ๊ะ...ขอโทษครับ ผมว่าจะมาขอพัก”
“อ๋อ เอาสิ นั่งแถวนั้นได้ตามสบายเลย จะกินข้าวเที่ยงใช่ไหม?”
ริโอะวางข้าวกล่องที่ซื้อเตรียมไว้ลงบนมุมโต๊ะ
เขาคาใจเรื่องมือถือของผู้จัดการ เพราะฝ่ายนั้นพยายามซ่อนจนน่าประหลาด
ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวที่เยื้องกันแต่ห่างออกไป วางสิ่งนั้นไว้ข้างคีย์บอร์ดและเริ่มใช้
คอมพิวเตอร์
มือถือเป็นกระจกสะท้อนคน คนที่กล่าวเรื่องสมเหตุสมผลเช่นนั้นกับริโอะก็คือ
ยางิซาวะ เพื่อนสมัยเด็ก
มือถือสีฟ้า ดูไม่น่าใหม่เท่าไร มีรอยขีดข่วนเต็มไปหมด ตัวมาสคอตหมาที่ห้อย
ก็โดนสายรัดเป็นปล้องราวกับม่องเท่งไปแล้ว คุราบายาชิที่เอะอะก็เอาแต่พูดถึงคู่มือๆ จน
เหมือนเป็นโรคประสาทนั้นปกติออกจะเนี้ยบ แต่ลึกๆ กลับมีด้านหนึ่งที่จะว่ามักง่ายหรือ
ท�าแบบขอไปทีก็บอกไม่ถูกอยู่เหมือนกัน
จะว่าไปแล้ว ตอนตัดสินใจจ้างงานเขาเองก็เป็นแบบนั้น
“ผู้จัดการ สนุกกับงานไหมครับ?”
ไม่รู้ท�าไมจู่ๆ ถึงถามแบบนั้นออกไป คุราบายาชิที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
มองมาทางเขาเหมือนจะตกใจ
“เอ๊ะ?”
“เอ่อ...พอดีผมคิดว่างานน่าจะหนัก”
“ไม่สนุกหรอก ฉันอิจฉานักเรียนที่มีปิดเทอมฤดูร้อนจะตาย เพราะถ้าให้พูดนี่ก็
เป็นงานที่ ‘ไม่มีทั้งความฝันและความหวัง’ ไงล่ะ”
เจ้าตัวพูดแล้วหัวเราะราวกับประชดอะไรบางอย่าง ริโอะคุ้นๆ ว่าเหมือนเคยได้ยิน
ค�าพูดนี้มาจากที่ไหน แต่นึกไม่ออกในทันที
“เป็นผู้จัดการมานานแล้วเหรอครับ?”
“ที่เป็นผู้จัดการน่ะเหรอ? ไม่นะ เพิ่งเป็นตอนเข้าปีนี้ หลังท�างานที่ร้านมาสามปี”
“เหรอครับ แล้วท�าไมถึงมาท�างานในร้านแบบนี้?”
คุราบายาชิมีสีหน้าประหลาดใจกับค�าถามที่ถามกลับมา
“...ถามเรื่องพวกนั้นไปท�าไม?”
29
