Page 31 - อ่านฟรี ตำรับรักชายากระทะเหล็ก
P. 31
เจี่ยนอิง 29
กลับชอบสะสมหนังสือ เวลาที่เขาเข้าไปในต�าบลก็จะไปซื้อหนังสือที่แผง ถ้าหาก
มีคนในหมู่บ้านย้ายบ้าน มีหนังสือที่ไม่เอาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหนังสือประเภทไหน
เขาก็จะเก็บมา ห้าหกปีต่อมาก็สะสมหนังสือได้ห้องหนึ่ง ถ้าหากมีคนในหมู่บ้าน
มาขอยืมจากเขา เขาก็ยินดีนัก
“เขานะหรือ...” เฟิ่งเหลียนเหนียงจัดที่นอนอย่างคล่องแคล่ว บอกโดย
ไม่เงยหน้า “เป็นคนที่พ่อกับพี่ของเจ้าช่วยมาระหว่างทาง”
จินต้าซิ่วหอบหายใจนิดๆ วางคนลงบนเตียง เฟิ่งเหลียนเหนียงดูแลชาย
คนนั้นเหมือนดูแลลูกชาย เอาผ้าห่มมาคลุมขาให้เริ่นหรงเจิน เริ่นหรงเจินเห็น
ผ้าที่ผ่านการปะชุนมาหลายครั้งบนหัวเข่าแล้วก็รู้ว่าครอบครัวนี้ไม่ได้มีชีวิตที่
สุขสบาย
“อะไรนะ?” จินถงซู่ร้องเสียงประหลาด รู้สึกไม่พอใจมากที่มีคนเข้ามา
เบียดในห้องที่เล็กอยู่แล้วอีกคนจึงอดพึมพ�าไม่ได้ “บ้านเราไม่ได้มีเงินเหลือ จะ
ช่วยคนกลับมาท�าไมกันเล่า ไม่ใช่แค่มีปากที่ต้องกินข้าวเพิ่มอีกปาก แต่ยังเดิน
ไม่ได้ด้วย หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ เลย”
“เสี่ยวซู่ ไม่ต้องพูดแล้ว” เฟิ่งเหลียนเหนียงถลึงตาใส่ลูกชาย “พ่อเจ้ากับ
พี่เจ้าเพราะเห็นเขาขาหักเหมือนกับเจ้าถึงทนไม่ได้มิใช่หรอกหรือ พอคิดถึงว่า
หากเจ้าถูกคนโยนไว้ข้างทาง ทั้งยังเดินไม่ได้ จะอันตรายแค่ไหน แค่ข้อนี้เจ้าว่า
พ่อกับพี่ของเจ้าเห็นคนอยู่ทนโท่แล้วจะทิ้งเขากลับมาได้หรือ”
ค�าพูดนี้ถือว่าแรงทีเดียว จินถงซู่จึงยอมหุบปากแต่โดยดี
เริ่นหรงเจินกลอกตา ที่แท้ต้องขอบคุณที่เขาก็เป็นคนง่อยเปลี้ยเสียขา
เหมือนกัน ตนเองจึงได้รับความช่วยเหลือสินะ?
เช่นนั้นแล้วท�าไมพวกเขาต้องเรื่องมากมาช่วยเขาด้วยล่ะ? ไม่แน่ว่าอู่เย่า
อู่หยางอาจหลุดออกมาจากรังโจรภูเขามาตามหาเขาแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้เขาถูก
พามาอยู่ที่นี่ แล้วพวกเขาจะไปตามหาเขาที่ไหน?
เขานั่งบนเตียง พิงผนังสัปหงก สองแขนกอดอก หงุดหงิดตัวเอง
แน่ล่ะ เขาโมโหตัวเอง ไม่มีใครสนใจเขาเลย
“พ่อ จัดการเรื่องเป็นอย่างไร ที่นาขายออกแล้วใช่ไหม” เฟิ่งเหลียนเหนียง
