Page 52 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 52
50 ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
“ทราบแล้วเพคะ” เสวี่ยเยี่ยนขานรับแล้วมุ่งหน้าไปยังต�าหนักอันสี่
หลี่เซวียนรอให้เสวี่ยเยี่ยนเดินจากไปก่อนแล้วถึงค่อยเดินต่อไปข้างหน้า
นางมองเห็นบุรุษในอาภรณ์หรูหราสีเขียวจากที่ไกลๆ เขารูปร่างสูงใหญ่ก�าย�า
ใบหน้าคมสัน เรือนกายสูงเด่นราวกับหอสูง เมื่อเขายืนขึ้นก็ดูเหมือนกับท้องนภา
และผืนแผ่นดินหดเล็กลงสองสามส่วน มือซ้ายของเขากดกระบี่เอาไว้ ส่วนมือขวา
วางพาดอยู่ที่ข้างเอว สีหน้าราบเรียบราวกับก�าลังครุ่นคิดอันใดบางอย่าง
นั่นคือหวังเถียนฝู่ บุรุษที่ช่วยชีวิตตนเองกลับมาจากใต้หุบเขา
เมื่อเจอเขา หลี่เซวียนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาบอกว่านาง
สติสัมปชัญญะไม่แจ่มชัด เห็นผู้มีพระคุณเป็นศัตรู ทว่ายามนั้นเขาไม่มีเจตนาจะ
สังหารนางจริงๆ นะหรือ
หลี่เซวียนสูดหายใจลึก คงจะ... ไม่มีกระมัง เขาไม่มีเหตุผลต้องสังหาร
นาง ต่อให้ไม่เห็นแก่มิตรภาพระหว่างตนกับน้องสาวของเขา เขาก็ไม่มีเหตุผล
ต้องผลักนางไปสู่ความตายอยู่ดี ถูกต้อง นางคงสติเลอะเลือนไปจริงๆ
แต่ถึงกระนั้นความไม่พอใจก็ยังฉายวาบอยู่ในดวงตาของนางอยู่ดี เหตุใด
ขุนนางฝ่ายนอกถึงเดินไปเดินมาในต�าหนักในตามใจชอบได้ ดูท่าต�าหนักในจะต้อง
ตั้งกฎใหม่และจัดระเบียบให้เรียบร้อยเสียแล้ว
หวังเถียนฝู่สาวเท้าก้าวใหญ่เดินเข้ามาหานาง จากนั้นระบายรอยยิ้ม
น้อยๆ ให้นาง เอ่ยขึ้นว่า “ร่างกายของแม่นางดีขึ้นแล้วหรือ”
เขาพิศมองนาง นางสวมเสื้อผ้าไหมบุนวมตัวยาวลายเถาวัลย์บุปผา
ด้านล่างเสริมด้วยกระโปรงปักลายสีฟ้าอ่อน ตรงหน้าอกห้อยประดับด้วยทับทรวง
ทองค�าสีทองแวววาวระยับจับตา คอเสื้อซึ่งปุยขนอ่อนนุ่มด้านบนถูกลมพัดไหว
นูนขึ้นมาเล็กน้อย ดวงหน้าปานหยกขาวเผยรอยยิ้มออกมา ราวกับรวบรวมทุก
ความงดงามทั้งมวลในใต้หล้าเอาไว้ สะกิดหัวใจของเขาเข้าอย่างรุนแรง
ดวงหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาของหลี่เซวียนช่างงดงามยิ่ง ทุกคราที่เจอ
หน้าเขาพบว่านางงามยวนใจยิ่งกว่าคราวก่อนเสียอีก นางเพิ่งจะอายุสิบสองก็มี
เสน่ห์พอจะมัดใจชายได้แล้ว หากนางเติบใหญ่ขึ้น เกรงว่าบุรุษทั่วทั้งเมืองหลวง
คงจะพากันหมายปองเป็นแน่
