Page 47 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 47
เชียนสวิน 45
ขึ้นสู่ยอดไม้ ต่อมาก็พบว่าข่าวลือไม่เพียงแต่มิอาจสงบลงได้ ซ�้าร้ายยิ่งโหมกระพือ
มากขึ้นกว่าเดิม หลังจากตรวจสอบอย่างโจ่งแจ้งบ้างลับๆ หลายครั้งหลายครา
ถึงค่อยๆ พบว่าแท้ที่จริงแล้วมีคนคอยผลักดันบงการอยู่เบื้องหลัง
นางไม่สนใจข่าวลือเหล่านั้น แต่กลัวว่าเซวียนเอ๋อร์จะทนรับข่าวลือมดเท็จ
ไม่ไหว
ฮองเฮาเอ่ยเข้าประเด็นทันที “เซวียนเอ๋อร์ บิดามารดาของเจ้าไม่อยู่แล้ว
ต่อให้เจ้าตรอมตรมท�าร้ายตัวเองก็แก้ไขอะไรมิได้ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าไม่เข้าใจความ
รู้สึกของบิดามารดาเจ้าหรือ แค่เพียงเจ้ามีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข พวกเขาถึงจะ
สบายใจได้”
“เพคะ” เมื่อได้ยินฮองเฮาเอ่ยถึงบิดามารดา หลี่เซวียนก็ขานรับอย่าง
เชื่อฟังว่าง่าย ทว่าขอบตากลับแดงเรื่อขึ้นทันทีอย่างห้ามไม่อยู่ แม้นนางจะพยายาม
ข่มกลั้นสุดก�าลังแรงกาย ทว่าหยาดน�้าตาก็ยังคงไหลออกมาอย่างไม่ยอมเชื่อฟัง
อยู่ดี
เต๋อเฟยเห็นดังนั้นก็รีบควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน�้าตาให้นางอย่างเร่งร้อน
พร้อมกับกล่าวว่า “ฮองเฮาไยต้องทรงสะกิดอารมณ์นางด้วยเล่า กว่าหม่อมฉัน
จะโน้มน้าวให้นางออกมาเดินข้างนอกได้มิใช่เรื่องง่ายเลยนะเพคะ”
“หากไม่พูดให้กระจ่าง นางก็จะไม่หักใจยอมรับชะตากรรม เด็กคนนี้ข้า
เห็นนางเติบโตมาตลอด นางดื้อรั้นเช่นไรมีหรือข้าไม่รู้?” นางจับไหล่ทั้งสองข้าง
ของหลี่เซวียนเอาไว้ แววตามั่นคงหนักแน่นอย่างหาใดเปรียบ “เซวียนเอ๋อร์
ถ้าหากเจ้ากตัญญูรู้คุณจริงๆ ละก็ เช่นนั้นก็จงมีชีวิตอย่างมีความสุข มีชีวิตด้วย
ความพยายาม มีชีวิตอย่างสดใสเจิดจ้า มีชีวิตให้บิดามารดาที่อยู่บนสวรรค์รู้สึก
ภาคภูมิใจในตัวเจ้า”
“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ”
หลี่เซวียนซาบซึ้งใจ เรื่องเหล่านี้ทั้งเต๋อเฟยทั้งแม่นมต่างก็เคยสั่งสอน
นาง นางใช้เวลาเนิ่นนานกว่าจะคิดได้ในที่สุด แต่คิดไม่ถึงว่าฮองเฮาก็ยังคงห่วงหา
อาทรตนเองอยู่ คิดว่านางยังติดอยู่ในห้วงแห่งความโศกเศร้าอาดูรจนออกมามิได้
“เจ้าเข้าใจก็ดี ยังมีอีกเรื่อง ข้าจะแย้มบอกกับพวกเจ้าก่อน ถึงแม้ยังมิได้
