Page 34 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 34
32 ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
“แต่ข้าได้ยินว่าเมื่อก่อนองค์ชายรองทรงชอบหลี่เซวียนมากนี่นา”
“นั่นเป็นเรื่องเมื่อก่อน ลูกท่านหลานเธอผู้ใดยามเยาว์วัยไม่มีสาวใช้เป็น
เพื่อนเล่นสักหลายคนเล่า? ทว่าบัดนี้ฐานะเปลี่ยนไปแล้ว ไหนเลยจะยังท�าเหมือน
แต่ก่อนได้”
“ตอนนี้หลี่เซวียนเป็นองค์หญิงแล้ว มิใช่สาวใช้เสียหน่อย”
“เจ้าอย่าถูกสมัญญานามนี้ท�าให้ตกใจกลัวไปเสียเล่า องค์หญิงก็เป็น
เพียงยศถาที่บิดามารดานางใช้ชีวิตแลกมา เจ้าคิดว่านางเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์
จริงๆ อย่างนั้นหรือ ยิ่งไปกว่านั้นข้าได้ยินว่านางสติฟั่นเฟือนไปแล้ว องค์หญิงที่
สติวิปลาสผู้หนึ่งยังจะท�าอันใดได้อีกเล่า”
วาจาต่อมาหลังจากนั้นหลี่เซวียนฟังไม่เข้าหูอีก นางดึงผ้าห่มขึ้นปิดคลุม
ศีรษะ ปิดกั้นเสียงที่ระคนด้วยแววคึกคักเล็กน้อย รวมถึงสุ้มเสียงที่คล้ายกับรอชม
เรื่องสนุกๆ ไว้ด้านนอก
ก้นบึ้งในหัวใจของนางมีความรู้สึกคับอกคับใจอยู่รางๆ ท่านรองมิได้มา
เยี่ยมนาง เขาสนทนาเย้าหยอกกับแม่นางอวิ๋นอยู่ในอุทยานหลวง... วันนั้นเขา
ยังแสดงท่าทีโกรธกริ้วคับแค้นใจถึงเพียงนั้น นางยังหลงคิดไปว่าเขาเจ็บปวด
สงสารตนเองอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่นึกไม่ถึงว่า... สุดท้ายพวกเขากลับเดินกัน
คนละเส้นทาง...
“องค์หญิง ถึงเวลาเสวยพระกระยาหารแล้วเพคะ!”
นางก�านัลชื่อเสวี่ยเยี่ยนยกอาหารเข้ามา หลี่เซวียนไม่อยากออกไปจาก
ผ้าห่ม ในใจนางยังคงว้าวุ่นสับสนเพราะสิ่งที่ได้ประสบในระยะเวลาหลายวันที่
ผ่านมานี้ เพราะค�าติฉินนินทาที่นอกหน้าต่าง
นางรู้ดีว่าตนเองไม่มีสิทธิ์จะโกรธเคือง แต่ก็สะกดกลั้นรสชาติขมปร่า
ภายในปากไม่ไหว นางจงใจข่มกลั้นอันใดบางอย่าง แต่ครั้นได้สติตื่นจากภวังค์
ก็พลันพบว่าความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานของนางกลับเป็นเพียงอารมณ์
ความรู้สึกที่ไม่ถูกที่ถูกเวลา สติสัมปชัญญะรู้ดีว่าตนเองมิควรท�าเช่นนี้ ทว่าความ
ปวดแปลบหัวใจที่อัดแน่นอยู่เต็มอกยากจะสงบลงได้ นางไม่รู้ว่าควรจะท�าเช่นไรดี
นางเพิ่งจะอายุสิบสองปีเท่านั้น มิอาจรับมือกับความรู้สึกที่สลับซับซ้อนปานนี้ได้
