Page 37 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 37
เชียนสวิน 35
ช้าๆ... หยดแหมะราวกับไข่มุกที่หลุดขาดออกจากสายสร้อย บอกเล่าความทุกข์
ในใจอันมากมายไม่มีที่สิ้นสุดออกมา
นางไม่กระดิกกระเดี้ยเลยแม้แต่น้อย ร่างทั้งร่างแน่นิ่งไม่ไหวติงราวกับ
หยกสลัก สิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวอยู่ก็คือน�้าตา น�้าตาที่หลั่งรินอย่างไม่มีวันหยุด
ความโศกศัลย์จากการสูญเสียญาติสนิทผู้เป็นที่รัก เต๋อเฟยเองก็เข้าใจดี
ยามบุตรที่นางประคบประหงมไว้ในฝ่ามือมิอาจลืมดวงตาสดใสสุกสกาวขึ้นได้
อีกครั้ง ยามร่างน้อยๆ ที่เอาแต่วิ่งเล่นซุกซนไปทั่วไร้ซึ่งพลังชีวิตอีกต่อไป ความ
รู้สึกนั้นเหมือนกับมีใครบางคนหยิบสิ่วมาเจาะเอาเนื้อก้อนหนึ่งในหัวใจของนาง
ไปอย่างโหดเหี้ยม เจ็บปวดจนท�าให้นางอยากจะร้องเรียกให้คนช่วยชีวิตแม้แต่
ยามหลั่งน�้าตา
แต่ต่อให้เจ็บปวดเพียงใด โศกเศร้าเพียงใด นางก็ต้องลุกขึ้นยืนอย่าง
ผ่าเผย ดิ้นรนต่อสู้ต่อไปเพื่อวงศ์ตระกูล นางเข้าใจดียิ่งกว่าใครๆ ว่าหากอ่อนแอ
ก็เท่ากับพ่ายแพ้
เต๋อเฟยจับมือของหลี่เซวียนเอาไว้ กุมมือนางไว้ในฝ่ามือเบาๆ
“คนเรายิ่งเติบใหญ่ ยิ่งผ่านประสบการณ์ชีวิตมากขึ้น ความทุกข์ตรมและ
ความจนใจอันมากมายนับไม่ถ้วนก็จะยิ่งดาหน้าเข้ามาหา ทว่าเรากลับมิอาจ
หลบเลี่ยง ได้แต่ต้องกัดฟันทนรับเอาไว้ ความเจ็บปวดนั้น... เป็นค่าตอบแทนที่
ต้องจ่ายในการเติบโตขึ้น”
ในใจหลี่เซวียนพลันสั่นสะท้าน ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสงบ
ราบเรียบของเต๋อเฟยอย่างช้าๆ ความจริงใจของนางกระแทกสู่หัวใจของหลี่เซวียน
เข้าอย่างจัง
“เซวียนเอ๋อร์ การสูญเสียบิดามารดาเป็นความเจ็บปวดที่เจ้ามิอาจหลีกหนี
ได้ ต่อให้เจ้าร้องไห้มากเพียงใด ต่อให้เจ้าปิดกั้นตนเองก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้
สิ่งที่เจ้าท�าเพื่อบิดามารดาเจ้าได้ก็คือกล้าหาญ เข้มแข็ง ท�าให้พวกเขาสบายใจ
ได้บนสวรรค์”
หลี่เซวียนหลุบตา นางนะหรือจะไม่รู้ เพียงแต่... หัวใจปวดร้าวยากจะ
ทานรับ
