Page 31 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 31
เชียนสวิน 29
ถึงต้องการจะฆ่าข้า”
เขาเบือนสายตาหนี ตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ “แม่นางสติสัมปชัญญะไม่
แจ่มชัด จึงเห็นผู้มีพระคุณกลายเป็นศัตรู”
ชั่วพริบตาต่อมาเขาก็กดจุดนาง นางจึงตกอยู่ในภาวะสลบไสลอีกครั้งหนึ่ง
หากมิใช่เพราะเหตุนี้ ตอนนั้นนางก็อยากเอาแต่ใจตัวเอง อยากจะก่นด่า
สาดเสียเทเสีย ด่าหวังเถียนฝู่ว่าเหตุใดถึงปรากฏตัวช้าเพียงนี้!
ถ้าหากมาเร็วกว่านี้ เร็วกว่านี้อีกนิด... แต่ว่ามาเร็วหรือช้าแล้วอย่างไร
เล่า บิดาของนางสิ้นชีวิตใต้บ่อน�้าพุเหลืองตั้งแต่ยามที่ตกลงสู่ก้นหุบเขาแล้ว
ขากลับหลี่เซวียนเริ่มมีอาการตัวร้อน นางหลับๆ ตื่นๆ มึนๆ งงๆ
ตลอดทาง นางกลืนโอสถไปมากมาย ดื่มน�้าดื่มน�้าแกงไปมากมาย แค่ร่างกาย
ขยับเขยื้อนเบาๆ ก็ได้ยินเสียงดังจ๊อกๆ แล้ว
นางรู้สึกไม่สบายตัวยิ่ง แต่นางบอกตัวเองว่ากลับถึงเมืองหลวงเมื่อไร
ขอแค่ได้เห็นหน้ามารดา ได้เห็นหน้าท่านรอง นางก็จะอาการดีขึ้น
นางกกกอดความเชื่อมั่นอันแรงกล้าเช่นนี้เอาไว้ ข่มกลั้นความเจ็บปวด
ทั้งมวล กัดฟันเดินทางไปยังเมืองหลวง นางรอคอยฟ้าหลังฝน รอคอยให้อ้อมกอด
ของมารดาช่วยปัดเป่าทุกข์ภัยแทนตนเอง แต่ผู้ใดจะรู้ว่าสิ่งที่นางได้รับกลับเป็น
ลมพายุโหมกระหน�่าอีกห่าหนึ่ง
มารดาผูกคอฆ่าตัวตายไปแล้วหลังจากได้ยินข่าวร้ายว่าตนเองกับบิดา
ตกลงไปในหุบเขา มีเคราะห์ร้ายมากกว่าเคราะห์ดี นางไม่อยากมีชีวิตอยู่เพียง
ล�าพังจึงใช้ผ้าขาวยาวสามฉื่อจบชีวิตตนเองเสีย
บิดามารดากลายเป็นศพเย็นชืดสองร่าง นางซึ่งอายุเพียงสิบสองปียัง
ไม่ทันรู้จักการพร�่าโทษฟ้าดินพร�่าโทษผู้อื่นก็ต้องเสียญาติสนิทคนส�าคัญไปเสียแล้ว
นางได้ฝังศพให้บิดามารดาด้วยความช่วยเหลือของแม่นมในวังหลวง แค่
ระยะเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วันนางก็แปรเปลี่ยนจากไข่มุกเม็ดงามซึ่งถูกประคองอยู่
บนฝ่ามือของบิดามารดากลายเป็นเด็กหญิงก�าพร้า ท�าได้เพียงใช้ชีวิตอย่างไร้
จิตใจ ปล่อยให้คนบังคับควบคุมราวกับเป็นหุ่นไม้ที่ไร้จิตวิญญาณ
นางเคยร้องไห้งอแง โวยวายจะขอเจอชายาซิ่นอ๋อง ขอเจอท่านรอง แต่
