Page 29 - อ่านฟรี ม่านมายาชายาผู้ถูกลืม
P. 29
เชียนสวิน 27
ประหนึ่งลมหายใจของภูตผีปีศาจ...
รถม้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ในฉับพลัน ทว่าเสี้ยวเวลานั้นกลับยาวนานดุจชั่ว
ชีวิต นางรับรู้ได้ว่ากระดูกของบิดาก�าลังแตกหัก กระดูกเหล่านั้นแทงทะลุผิวหนัง
ของบิดา ทะลุแผ่นอกและช่องท้อง ทิ่มแทงหลอดเลือดจนฉีกขาด โลหิตสดๆ ที่
ไหลพรั่งพรูออกมาสาดรดลงบนร่างกายนางไม่หยุด ใบหน้า เส้นผมเจือด้วยกลิ่น
คาวเลือด เจือด้วยความบ้าคลั่ง เจือด้วยสัมผัสอุ่นร้อนที่ท�าให้คนวิปลาส ส่วน
บิดาของนาง... มิได้ปล่อยมือจากนางเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่ชั่วขณะเดียวก็
ไม่เคย
ตูม! การกระแทกครั้งสุดท้าย ท้องนภากลายเป็นหุบเหวลึกไร้ก้นบึ้ง นาง
ราวกับถูกปีศาจร้ายตัวใหญ่ยักษ์แสยะเขี้ยวกลืนกินลงไป กลืนกินเข้าสู่ความ
มืดมิดอันเวิ้งว้างไร้ขอบเขต
หลี่เซวียนสูญเสียสติสัมปชัญญะไป ในฝันร้ายความหวาดกลัวโถมเข้าใส่
นางจากทั่วทุกทิศทางด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวดุร้าย นางพยายามหนีเอาตัวรอดอย่าง
สุดชีวิต แต่ไม่ว่าจะท�าอย่างไรก็มิอาจสลัดความหวาดผวานั้นทิ้งไปได้ ร่างกาย
ของนางร่วงหล่นลงอย่างรวดเร็ว หัวใจของนางทนรับความหวาดกลัวนั้นไม่ไหว
นางอยากร้องดังๆ แต่กลับเปล่งเสียงไม่ออก นางอยากจะร้องไห้แต่กลับ
ไม่มีน�้าตาไหลออกมา จนกระทั่งสายพิรุณโปรยปรายลงมา ปลุกสติสัมปชัญญะ
นางขึ้น นางถึงได้ก้าวออกจากนรกขุมหนึ่งไปยังนรกอีกขุมหนึ่ง
นางลืมตาขึ้น อาศัยแสงสว่างเล็กน้อยที่ลอดผ่านรอยแยกของแผ่นไม้
เข้ามานางจึงมองเห็นบิดา
บนใบหน้าอันขาวซีดของเขามีดวงตาที่ไม่ยอมเปิดลืมขึ้นมาคู่หนึ่ง บิดา
ของนางตายแล้ว แต่ว่าแขนทั้งสองข้างยังคงโอบรัดนางเอาไว้อย่างแน่นหนา
นางเตะแผ่นไม้แผ่นใหญ่ที่ทับอยู่บนร่างของทั้งคู่ออกไปอย่างสุดแรงเกิด
เพียงแค่ดันเบาๆ บิดาของนางก็หงายไปด้านหลังอย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรงต่อกรราวกับ
เด็กสามขวบ ถ้าหากมิใช่เพราะชุดคลุมที่คุ้นตาตัวนั้น ถ้าหากมิใช่เพราะนาง
คุ้นเคยกับมือใหญ่ที่ทั้งสิบนิ้วมีรอยหยาบกร้านถึงเพียงนั้น นางคงจะสงสัยว่านั่น
ใช่บิดาของนางหรือไม่
