Page 20 - อ่านฟรี [นิยาย] โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง 8
P. 20
18 โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง 8
อำศัยอยู่ตำมล�ำพังจึงบอกให้เธออยู่ค้ำง
เห็นว่ำพ่อแม่ของฮิเมจิซังไปร่วมพิธีแต่งงำนของเพื่อนที่ต่ำงประเทศ แต่ว่ำโชคร้ำย
ที่ทำงสนำมบินก่อกำรสไตรค์ขึ้นในตอนขำกลับพอดี จึงตกอยู่ในภำวะเดินทำงกลับไม่ได้
เพรำะเครื่องไม่ขึ้นบิน เธอได้รับข่ำวดังกล่ำวในตอนที่มำเลี้ยงหม้อไฟกันที่บ้ำนผม ดังนั้น
จึงเป็นอันว่ำให้พักอยู่ที่บ้ำนผมไปก่อน
“ถ้ำกลับมำไม่ได้ก็น่ำเป็นห่วงจริงๆ ด้วยนะ”
“ค่ะ....”
ฮิเมจิซังพยักหน้ำรับด้วยท่ำทำงหดหู่เล็กน้อย ดูเหมือนพ่อแม่เธอจะบอกว่ำ
“ถ้ำเครื่องไม่ขึ้นบินก็จะท่องเที่ยวรอไปพลำงๆ” แต่ถึงอย่ำงนั้นก็คงเป็นห่วงอยู่ดี
“....ถ้ำคุณแม่ไม่เที่ยวเพลินจนพูดออกมำว่ำ ‘ไม่อยำกกลับญี่ปุ่นแล้ว’ ก็ดีหรอก
ค่ะ....”
เอ๊ะ? เป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกเหรอ?
“แต่ก็โชคดีนะจ๊ะที่เป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีควำมปลอดภัยดี น่ำจะไม่เบื่อหน่ำย
ด้วย”
“น่ำอำยจังค่ะ.... ปกติน่ำจะคอยอยู่ในสนำมบิน หรืออยู่เฉยๆ ในโรงแรมแท้ๆ....”
“ฮะๆ ดีกว่ำที่จะมัวท�ำหน้ำล�ำบำกใจตั้งเยอะนี่นำ ผมชอบที่คุณแม่ของฮิเมจิซัง
เป็นแบบนั้นนะ”
“เอ๊ะ....?”
ถึงกังวลไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร ถ้ำอย่ำงนั้นสู้ท�ำเรื่องสนุกสนำนรื่นเริงดีกว่ำ ผมชอบ
ควำมคิดในแง่บวกแบบนั้นมำกเลย
“อะ เอ่อ อำคิฮิสะคุง”
“หือ? อะไรเหรอ?”
“มักจะมีคนบอกบ่อยๆ ว่ำฉันเหมือนแม่มำกนะคะ....”
“หืม อย่ำงนั้นเหรอ ถ้ำงั้นท่ำนคงเป็นคนใจเย็นสินะ”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่ำอำคิฮิสะคุงเป็นคนที่จะตอบสนองแบบนั้น”
ฮิเมจิซังมองหน้ำผมอย่ำงยิ้มแย้ม แต่ก็น่ำติดใจเอำมำกๆ ที่ดูเหมือนเบื้องลึก
ในดวงตำกลับไม่ได้ยิ้มสักนิดด้วยเหตุผลบำงประกำร
“ว่ำแต่ว่ำ วันนี้ฮิเมจิซังจะเอำยังไงเหรอ? มีแผนอะไรรึเปล่ำ?”
