Page 16 - อ่านฟรี [นิยาย] โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง 8
P. 16
14 โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง 8
เสียงนกน้อยส่งเสียงร้องจิ๊บๆๆ ดังมำจำกนอกหน้ำต่ำง
เมื่อคืนลืมปิดม่ำนหรือไงนะ แสงอำทิตย์ยำมเช้ำส่องเข้ำมำส่งผลกระตุ้นร่ำงกำย
ให้ตื่นตัว สวนทำงกับสติที่ยังง่วงงุนของผม
“เอ่อ อำคิฮิสะคุง....”
ผมได้ยินเสียงใสๆ น่ำรักปะปนมำกับเสียงนกร้องด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนอยู่
ตรงรอยต่อระหว่ำงควำมฝันกับควำมเป็นจริง กำรตระหนักถึงควำมเป็นจริงแบบครึ่งๆ
กลำงๆ กับควำมรู้สึกย่ำมใจที่ว่ำทุกอย่ำงเป็นไปได้เพรำะนี่คือควำมฝันเข้ำผสมปนเปกัน
จนผมยอมรับเสียงที่ไม่น่ำจะเป็นไปได้นั่นรำวกับว่ำเป็นเรื่องธรรมดำ
“อือ.... ฮิเมจิซัง ขออีกนิด....”
“เอ๊ะ? อ๊ะ นั่นสินะ อุตส่ำห์เป็นวันอำทิตย์ทั้งที คงอยำกนอนตำมสบำยสิ
นะคะ....”
ยอมรับฟังค�ำพูดของผมในสภำพกึ่งสะลึมสะลือด้วย “นอกจำกนั้นฉันก็อยำกดู
ใบหน้ำยำมหลับของอำคิฮิสะคุงเรื่อยไปเลย....” สมกับเป็นฮิเมจิซัง อ่อนโยนดีจัง
“แต่เมื่อคืนโดนย�้ำอยู่หลำยครั้งว่ำ ‘ถ้ำจะท�ำข้ำวเช้ำก็อยำกให้มำปลุกคุณให้ได้
เสียก่อน’ ซะด้วย.... เอ่อ อำคิฮิสะคุง กรุณำตื่นเถอะค่ะ เช้ำแล้วนะค้ำ”
ผมถูกเขย่ำตัวแบบเบำมือ กำรกระท�ำซึ่งเดิมทีคงมีจุดประสงค์จะปลุกให้ตื่นนั้น
สร้ำงควำมสบำยอำรมณ์ให้กับผมในยำมนี้เหมือนกับกำรโยกเปลเด็ก
“อือ อีก 3 ปีแสง....”
“อุ๊.... ล�ำบำกใจจังค่ะ.... ไม่ยอมตื่นสักนิด แล้วยังจ�ำมำผิดๆ ว่ำปีแสงเป็นหน่วย
บอกเวลำ แทนที่จะเป็นระยะทำงอีก.... นี่ อำคิฮิสะคุง ถ้ำยังไม่ยอมตื่นอีก....”
“เดี๋ยวจะจุ๊บแบบที่ส่งอิทธิพลไปชั่วชีวิตเลย”
“จิตชั่วร้ำย!”
ผมตำสว่ำงในพริบตำเดียวและกลิ้งตัวไปด้ำนข้ำง แขนสองข้ำงถูกยกขึ้นป้องกัน
ใบหน้ำ พร้อมกันนั้นก็เกร็งก�ำลังที่ขำเป็นกำรเตรียมตัวให้ออกวิ่งได้ทุกเมื่อ ควำมฝัน?
เพิ่งตื่น? ของพรรค์นั้นไม่เกี่ยวอะไรกันกับสถำนกำรณ์ฉุกเฉินนี่หรอกเฟ้ย!
ในขณะที่ผมตั้งท่ำป้องกันอย่ำงสมบูรณ์แบบ
“....จริงๆ เลย ใครชั่วร้ำยกันจ๊ะ”
พี่ก็ก�ำลังจ้องมองมำ
