Page 24 - อ่านฟรี [นิยาย] โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง 8
P. 24
22 โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง 8
หลังจำกท�ำควำมสะอำดต่อไปแบบนั้นครู่หนึ่ง
ผมจัดกำรล้ำงถังน�้ำกับซักผ้ำขี้ริ้วที่ใช้แล้ว จึงออกมำยังระเบียงเพื่อที่จะเอำวำง
ไว้ข้ำงนอก
“....อือ....”
“???”
และเจอเข้ำกับฮิเมจิซังซึ่งอุ้มฟูกที่เอำไปเมื่อกี้ไว้พร้อมกับซุกหน้ำลงไป
“เอ่อ.... ฮิเมจิซัง?”
“ว้ำยยยย!?”
เธอกรีดร้องดังลั่นจนทำงนี้ที่เป็นฝ่ำยทักตกใจบ้ำง เอ๋!? อะไร!? ผมท�ำอะไร
ไม่เข้ำท่ำไปเหรอ!?
“อะอะอะ อำคิฮิสะคุง!? นะ นี่มัน คือว่ำ ไม่ใช่นะคะ!”
ฮิเมจิซังโบกไม้โบกมือเป็นพัลวันพลำงปฏิเสธอะไรบำงอย่ำงด้วยอำกำรลนลำน
....เอ๋? หรือว่ำเมื่อกี้ฮิเมจิซัง....ร้องไห้อยู่ เหรอ....?
“อะ เอ่อ อำคิฮิสะคุง! เรื่องนี้ไม่ใช่จริงๆ นะคะ! ฉันไม่ได้ยืมฟูกมำเพรำะตั้งใจ
อย่ำงนั้น พออุ้มขึ้นมำเพื่อจะตำกก็ลืมตัวไป....”
งั้นเหรอ ถึงจะท�ำใจให้เข้มแข็งเวลำอยู่ต่อหน้ำพวกเรำ แต่เธอก็ต้องเป็นกังวล
แน่ๆ เพรำะว่ำแม้จะไม่มีอันตรำย แต่พ่อแม่ก็ไม่สำมำรถกลับมำได้ระยะหนึ่งอยู่ดี นี่เธอ
มำร้องไห้แบบไม่ให้มีเสียงเพื่อไม่ให้พวกเรำเอะใจเชียว....
“เอ่อ ฮิเมจิซัง”
“คะ ค่ะ”
“ถ้ำไม่รังเกียจ ตั้งแต่คืนนี้ไป....จะนอนด้วยกันมั้ย?”
“เอ๊ะ? เอ๋? เอ๋อ๋อ๋!? ยะ อยู่ๆ พูดอะไรกันคะ!? จริงอยู่ว่ำเรำเริ่มใช้ชีวิตอยู่ด้วย
กันแล้ว แต่กำรท�ำเรื่องแบบนั้นตั้งแต่ต้น เอ่อ ฉันว่ำใจถึงเกินไปนะคะ!”
“....กับพี่น่ะ”
“....อ่ำ....ครำวนี้ฉันโดนเข้ำใจผิดแบบไหนกันแน่ล่ะคะ....?”
ถ้ำไม่อยำกพูดจำอ่อนแอต่อหน้ำผมที่อยู่ในวัยเดียวกันก็ให้ไปอ้อนพี่เถอะ เห็น
อย่ำงนั้นแต่ยังไงก็เป็นผู้ใหญ่ ต้องช่วยบรรเทำควำมกังวลของฮิเมจิซังลงได้แน่
