Page 40 - อ่านฟรี สามีเถื่อนขอสำราญ
P. 40

ื
              ม
                          ญ
               ีเถ
                 ื
                 ่อนข
           สำ
           สำมีเถ่อนขอส�ำรำญ
                       �ำ
                        รำ
                     อส
           แล้วที่รูปโ©มงดงำมรำวบุปผำเท่ำนั้น งดงำมจนท�ำให้ซ่งซื่อเหรินตื่นตะลึง
           ¨ÃÔ§æ
                                        ื
                       ี
                         ี
                  ตอนท่เย่ยนเหนียงเห็นซ่งซ่อเหรินท่อำยุส่สิบปีก็ต่นตะลึงเช่นกัน
                                                    ี
                                                           ื
                                                ี
                                                      ื
                             ื
           แต่ไม่เหมือนกับกำรต่นตะลึงเพรำะควำมงำมของซ่งซ่อเหริน นำงต่นตะลึง
                                                                 ื
           เพรำะควำมตระหนกตกใจ
                                  ั
                     ื
                             ี
                  ซ่งซ่อเหรินท่ตอนน้นรูปร่ำงสูงโปร่ง ยำมน้เป็นชำยวัยกลำงคนท ี ่
                                                     ี
           รูปร่ำงอ้วนท้วน หำงตำและมุมปำกล้วนมีรอยย่น ยังคงมีควำมหล่อเหลำ
           สง่ำงำมอย่ำงในตอนนั้นที่ไหนกัน?
                  กำลเวลำเป็นส่งท่ยุติธรรม มันไม่ได้ให้ควำมส�ำคัญกับบุรุÉและ
                                 ี
                              ิ
               ิ
                                            ิ
           ดูหม่นสตรี และก็ไม่เลือกคนรวยทอดท้งคนจน มีเพียงผู้ท่รู้จักรักตนเอง
                                                           ี
           ถึงจะสำมำรถทนต่อกำรทดสอบซ�้ำแล้วซ�้ำเล่ำของกำลเวลำได้
                    ี
                  เย่ยนเหนียงเป็นใคร? นำงเคยเป็นยอดคณิกำแห่งหอคณิกำช่วง
           หน่ง ควำมต่นตะลึงน้สำมำรถเปล่ยนแปลงได้ในพริบตำ ถูกนำงแสดงเป็น
                                       ี
              ึ
                             ี
                      ื
           ควำมตื่นตระหนกระคนดีใจที่พบพำนเพื่อนเก่ำ
                                                             �
                                                       �
                  “นำยน้อย...” นัยน์ตำงดงำมแ½งด้วยหมอกน้ำตำ น้ำเสียงสะอึก
           สะอื้น ทั้งที่เป็นนำยท่ำนผู้เ²่ำแล้วชัดๆ แต่นำงจงใจเรียกเขำว่ำนำยน้อย
                                                    ื
                  นำงไม่เพียงแต่กระตุ้นตัวเขำ แต่ยังกระตุ้นเร่องรำวควำมรักท่งดงำม
                                                                 ี
           ในอดีตอีกด้วย
                                                           ั
                  ควำมสุขอันงดงำม กำรบรรเลงพิณต่อกวีในตอนน้น ควำมรักใคร่
                    ึ
                  �
           รำวกับน้ำผ้งในตอนกลำงวัน กำรพลิกกลับไปกลับมำในตอนกลำงคืน ช่วง
                                      �
                                                                 ื
           เวลำแห่งควำมรักใคร่อันบ้ำระห่ำน้นกระตุ้นควำมทรงจ�ำของซ่งซ่อเหริน
                                        ั
           ได้ส�ำเร็จ
                                  ื
                  แต่ไหนแต่ไรมำซ่งซ่อเหรินมีแต่ค�ำว่ำ ‘ผลประโยชน์’ ตรงหน้ำ ทว่ำ
       38
   35   36   37   38   39   40   41   42   43   44   45