Page 18 - อ่านฟรี! SUZUMIYA HARUHI ตอน โรงภาพยนตร์ของสึซึมิยะ ฮารุฮิ 13
P. 18

SUZUMIYA HARUHI ตอน โรงภาพยนตร์ของสึซึมิยะ ฮารุฮิ

          แบบที่ท�าประจ�า สีหน้าไร้อารมณ์ของนางาโตะและท่าทางแกล้งซื่อของคุณอาซาฮินะก็ไม่
                                                  ึ
                 ี
          ต่างจากท่เห็นในห้องชมรม ส่วนฮารุฮิดูมีพลังงานเพ่มข้นแบบไร้เหตุผล อย่างกับมีแค่ผม
                                               ิ
          คนเดียวที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ทุกคนเหมือนจะปรับตัวกับสถานการณ์ที่นี่ได้อย่างสบาย
                        ี
                “ว้าว อันน้อร่อยจัง! เน้ออะไรเน่ย? แมมมอธเหรอ? รสชาติแปลกใหม่ไม่เคยกิน
                                 ื
                                       ี
          มาก่อนเลย เดี๋ยวขอสูตรกับวัตถุดิบที่ใช้ด้วยนะ”
                ฮารุฮิชิมอาหารที่ถูกน�ามาเสิร์ฟบนโต๊ะอย่างไม่ขาดสาย
                “นี่มันเหมือนผู้กล้าตรงไหนเนี่ย?”
                ผมบ่นพึมพ�าแล้ววางหีบสมบัติลงบนพื้น
                       ี
                             �
                มีผู้กล้าท่ไหนรับคาขอให้ไปปราบจอมมาร พอออกจากปราสาทก็ตรงด่งเข้าบาร์
                                                                   ิ
          เหล้า แถมยังใช้เงินที่ได้มาอย่างสูญเปล่า แทนที่จะเอาไปซื้ออุปกรณ์หรืออาวุธที่จ�าเป็น
                “เคียวน์ มาเร็วๆ! เบียร์น่แรงไปหน่อย แต่อร่อยมาก! ถ้าไม่รีบมา เด๋ยวฉันด่ม
                                                                   ี
                                   ี
                                                                        ื
          คนเดียวหมดหรอก!”
                                                                     ั
                ฮารุฮิเรียกผมพลางโบกถ้วยเบียร์ดินเผา ช่วยไม่ได้ ถึงจะเป็นผู้กล้าแบบน้น แต่
                                                             ั
                    �
                                                           �
                                              ี
          ยัยน่ก็เป็นผู้นาของพวกเรา คงเหมือนกับเหตุผลท่ว่าตราบใดไม่มีคาส่งให้ก่อการปฏิวัต  ิ
             ี
                                                            ี
          ในฐานะทหารรับใช้ธรรมดาคนหน่งผมก็ไม่อาจทรยศหนีออกไปจากท่น่ได้ อีกอย่างคือถ้า
                                  ึ
                                                             ี
          อยู่คนเดียวผมก็ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน
                ผมเริ่มเดินไปยังโต๊ะที่กลุ่มผู้กล้านั่งอยู่
                                            ่
                                                          ิ
                                                     ่
                                  ่
                            ้
                           ่
                                                               ่
                หลังจากนั้นไมรูวาเวลาผานไปนานแคไหนเพราะไมมีนาฬกา ทวางานเลี้ยงแสน
                             ่
          รื่นเริงที่ดึงทุกคนในร้านเข้ามาร่วมนี้ยังคงด�าเนินต่อไป
                                                     ื
                ฮารุฮิติดใจเบียร์ท่มีรสชาติคล้ายเหล้าข้าวจนเติมเร่อยๆ ทุกคร้งท่ถ้วยว่าง แล้ว
                                                                ี
                             ี
                                                              ั
          ตอนนี้ก็ก�าลังโอบไหล่ลุงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ พร้อมร้องเพลงประหลาดๆ ไปด้วยกัน
                                                                    ื
                                                     �
                                           ี
                      ั
                               �
                                               ื
                                                 ี
                ข้างๆ น้นนางาโตะกาลังกินอาหารท่ไม่รู้ช่อท่ถูกนามาเสิร์ฟอย่างต่อเน่องแบบ
           ี
          เงยบๆ และเรียบร้อย วัตถุดิบของบาร์แห่งน้ราวกับไม่มีวนหมด แต่ส่งท่น่าสงสัยว่าไม่ม ี
                                                              ี
                                          ี
                                                   ั
                                                            ิ
                                                                ั
           ี
            ิ
          ท่ส้นสุดมากกว่าก็คือกระเพาะของนางาโตะ อาหารปริมาณมากมายขนาดน้นไปอยู่ท่ไหน
                                                                      ี
          ในตัวเธอกันแน่เนี่ย?
                                                                    ั
                พอได้ยินเสียงดีดพิณแล้วมองไปทางเสียงน้นก็เห็นโคอิซึมิย้ายเก้าอ้ไปน่งอยู่ริม
                                                                 ี
                                                ั
                                         16
   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23