Page 74 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 2
P. 74

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 2
          72 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 2

                                                 ิ
                                                           ื
                  ื
                เม่อเข้าสู่ช่วงÄดูใบไม้ร่วง ต�าหนักเ¿›งสีก็เร่มแจกจ่ายเส้อผ้าและ¿ูกหนา
          ให้กับผู้คนในต�าหนัก พระชายาอว้ท่มักรวบงานส�าคัญต่างๆ ไปท�าจึงมอบหมาย
                                    ี
                                      ี
          หน้าที่ไม่ส�าคัญนี้ให้ฉัน ทั้งก�าชับให้ฉันจัดการให้ดีและเหมาะสม
                “คารวะพระสนม”
                แม้โยนเร่องน้ให้นางก�านัลไฉเหรินท่เคราะห์ร้ายไปท�า แต่ดีร้ายอย่างไร
                        ื
                           ี
                                             ี
          ฉันก็ต้องมาเดินๆ ดูๆ บ้าง จะได้ไม่ถูกพระสนมกุ้ยผินเอามาเป็นขี้ปาก
                                                             ี
                “ไม่ต้องมากพิธี ทุกคนล�าบากแล้ว แม่นมเหนียน อีกเดëยวอย่าลืมให้
          รางวัลล่ะ”
                “หม่อมฉันจ�าไว้แล้วเพคะ”
                เหมือนว่าฉันจะเข้าใจการเป็นพระสนมขึ้นเรื่อยๆ

                                     ี
                “เป็นชุดท่งดงามอะไรเช่นน้!” เซ่ยอว่ท่ชอบก่อเร่องเร่มก่อความวุ่นวาย
                                              ี
                                                      ื
                        ี
                                                          ิ
                                         ี
                                             ี
                                                                   ั
                                    ี
          ข้นมาอีกแล้ว เขาลูบคล�าเส้อผ้าท่เพ่งวางบนโตะทีละแถวๆ มือสกปรกคู่น้นขาด
           ึ
                               ื
                                      ิ
          ก็แค่ประทับรอยมือลงไปเท่านั้นเอง
                               ี
                เหล่าไฉเหรินติดท่ว่าเขาเป็นคนของพระชายาฉินจึงได้แต่ขุ่นเคืองในใจ
                                                              ึ
                                         ี
          ไม่กล้าพูดออกมา แต่หากเป็นชิงเอŽอร์ท่ไม่เกรงใจเขา นางหยิบไม้ข้นแล้วตีลงไป
          ที่มือของเขา “ไปให้พ้น!”
                                        ่
                                                 ่
                                                     ่
                                                     ี
                                    ่
                                    ี
                                            ็
                “ไอหยา เจ้าตขาทาไมเนย ไมแตะกได” เซยอวทเดมทคดจะเลกรา พอ
                                                           ี
                   ้
                                                                 ิ
                                                 ี
                                                            ิ
                                              ้
                           ี
                                                      ่
                               �
                            ้
                                                      ี
                                                        ิ
          เห็นหลังมือมีเส้นบวมแดงขึ้นก็ส่งเสียงร้องขึ้นมาอีก “โหดร้ายนัก ยายป‡าแก่นี่!”
                “เจ้าว่าอะไรนะ!”
                “พี่...พระสนมช่วยด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
                ไม่ต้องพูดถึงเซี่ยอวี่ที่สวมหางสุนัขวิ่งมาหลบข้างหลังฉัน สีหน้าท่าทาง
          โกรธเกรี้ยวของชิงเอŽอร์ขนาดฉันเองก็ตกใจจนตัวโยน เกรงว่าคงจะแทงใจด�าเข้า
                   ี
                                                              ี
          เสียแล้ว ป‚น้นางอายุย่สิบสองป‚ แต่ยามปกติระหว่างนางกับเหล่าพ่สาวน้องสาว
                           ี
                                                   ี
                                                   ่
                                                     ี
                          ี
                    ั
                             �
                          ้
                 ่
           ็
          กมกลอเลนกนแบบน คาว่า ‘ปาแก่’ เปนคาทเซยอวเรยนมาจากพวกนาง ทว่า
              ้
            ั
                                               ่
                                              ี
                                               ี
                                              ่
                                           �
                                         ็
                                  ‡
          ไม่เคยเห็นนางโมโหมาก่อน ท�าไมจึง¿ังเซี่ยอวี่พูดอย่างนี้ไม่ได้เพียงคนเดียวล่ะ
                                                ี
                      ี
                                         ิ
                “พวกน้ให้ผู้ใดหรือ เหตุใดถึงท้งไว้ตรงน้ไม่สนใจ” แม่นมผู้ดูแลคนหน่ง ึ
          ชี้ไปที่เสื้อผ้าธรรมดากองหนึ่งที่วางอยู่ตรงมุมแล้วเอ่ยถาม
   69   70   71   72   73   74   75   76   77   78