Page 20 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 2
P. 20

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 2
          18 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 2

                                                                   ี
                                                                       ั
                                                      ึ
                                 ี
          ถ้าต้องการให้ธนูท่เล็กอย่างน้ยิงได้รวดเร็วและไกล จะพ่งแต่กลไกยอดเย่ยมน้น
                        ี
          ยังไม่พอ ต้องใช้ความพยายามด้วย นี่ก็คือเหตุผลที่อาจารย์เซียนอวีëต้องการให ้
          ฉันบีบเหอเถาเพื่อฝึกแรงบีบมือ
                “ค้างไว้แล้วปล่อย ต้องคล่องแคล่วฉับไวไม่สามารถอืดอาดลังเลได้แม้แต่
          น้อย ไม่เช่นนั้นระวังเนื้อหนังที่ฝ่ามือจะถูกเฉือนเอาได้”
                                ี
                สายธนูไหมสีทองท่ขึงตึงไม่หย่อนเลยสักนิดร้งจนเจ็บฝ่ามือ ฉันไม่กล้า
                                                    ั
                                                                    ุ
                                                                  ั
                                                                �
                              ้
                        ่
                        ื
                                                                       ั
                                ั
                                        ั
                                                 ้
                                                   ี
                                      ู
                                                        ี
                                                        ë
                                      ่
           ื
                ื
          อดอาดยดยาด เมอรวมเขากบการขขวญของใต้เทาเซยนอว เลยเค้นกาลงสดตว
                                ั
          จริงๆ มาไว้บนสายธนูเส้นน้น แต่เพราะเอาแต่จดจ่ออยู่กับการออกแรง ความ
            ่
                                    ่
                                                                       ึ
          แมนย�าของลูกธนูที่ยิงออกไปจึงไมมีแมแต่นิดเดียว ครั้งที่หนักหนาสุดคือพอฝก
                                        ้
                                                                    ู
          นานเกินไปมือก็เป็นตะคริวจนลูกธนูพุ่งไปทางข้ารับใช้ท่คอยรับใช้ข้างกาย ลกธน ู
                                                    ี
          ที่ไม่เชื่อ¿ังยิงออกไปติดกันสามดอกท�าเอาคนกลุ่มหนึ่งหวาดกลัวจนหนีกระเจิง
          กรีดร้องด้วยความตกใจต่อเนื่อง
                        ั
                หลังจากน้นข่าวลือท่ว่าพระชายาฉินใช้ข้ารับใช้เป็นเป‡าธนูมีชีวิตก็แพร่
                                 ี
          ออกไปอย่างรวดเร็ว คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนอกต�าหนักกลางพอเห็นฉันกลัดคันธนู
          หยกไว้ที่ข้างเอวก็มีสีหน้าหวาดผวา กลัวว่าจะเดินอ้อมหนีไม่ทัน
                “พระสนมชิมรสชาติอะไรที่ผิดปกติออกบ้างเพคะ”
                “ชาเล็กน้อย” แต่พอเค้ยวอีกครู่กลับไม่มีแล้ว ฉันจึงส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า
                                  ี
          “เหมือนว่าจะไม่มีแล้ว”
                                                                      ื
                “หากชาเล็กน้อยน่นก็ไม่ถูกแล้วเพคะ ในอาหารท่ท่านเสวยจะไม่ใส่เคร่อง
                              ั
                                                      ี
                                                     ี
          ปรุงรสท่มีรสเผ็ดและชาเหล่าน้ อาหารจานน้เพ่มยาชาท่กินได้เล็กน้อย หลังจาก
                                            ี
                                 ี
                ี
                                              ิ
                  ึ
                                                              ื
          รสชาแวบข้นและผ่านไป ล้นจะมีอาการชาเล็กน้อย หากกินอย่างอ่นอีกก็จะชิม
                               ิ
          ไม่ออกว่าในนั้นมีอะไรไม่ถูกต้อง จดจ�าไว้แล้วใช่หรือไม่เพคะ”
                “จ�าไว้แล้ว”
                                      ี
                ฉันใช้ชีวิตหมุนเวียนสับเปล่ยนระหว่างช้นเรียนทดสอบพิÉกับฝึกธนูของ
                                               ั
          ใต้เท้าเซียนอวีëและชั้นเรียนฝึกยุทธ์ของÈิÉย์พี่เจียง เจินจูเป็นเพียงแค่เหตุการณ์
                                                            ึ
          แทรกซ้อนเล็กๆ ท่ไม่มีค่าพอให้หยิบยกมาพูดถึงเหตุการณ์หน่ง ฉันจะลืมนาง
                         ี
   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24   25