Page 25 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 2

ี
ี
ี
เย่ยนเสวียเสว่ย 23
ี เย่ยนเสวียเสว่ย
ลูกหน่ง ฉันวางจอกเหล้าลงแล้วพิจารณาอยู่ช่วครู่ บะจ่างลูกเล็กๆ ไม่ใหญ่ไม่
ั
ึ
จ�าเป็นต้องแบ่งกินสองค�า ฉันจึงอ้าปากกว้างแล้วกลืนลงไปในค�าเดียว ¿ันหน้า
ึ
ก็ไม่ลืมออกแรงท้งรอย¿ันไว้บนตะเกียบเขา แต่พอกัดลงไปถึงนึกข้นได้ว่าน่คือ
ี
ิ
ตะเกียบหยกไม่ใช่ตะเกียบไม้ไผ่ ฉันเจ็บ¿ันโดยเปล่าประโยชน์เสียแล้ว
ฉันมีบะจ่างอยู่เต็มปาก พอเหลือบตาข้นมองก็พบว่าทุกคนก�าลังมองมา
ึ
ที่ฉันอย่างตื่นตะลึง ส่วนเขากลับหัวเราะเสียงดังกังวาน
ี
“พระสนม จานหยกเพคะ” ชิงเอŽอร์ท่อยู่ด้านหลังก้าวเข้ามาเตือนและ
ถอยกลับไป
ฉันจ้องมองจานใบเล็กบนโตะ ใบหน้าค่อยๆ ข้นสีแดง แค่รู้สึกว่าผู้คน
ึ
ด้านล่างก�าลังชมเรื่องน่าข�าของฉันก็อดเกิดโทสะขึ้นมาไม่ได้

ื
ั
ื
“ในเม่อสนมรักช่นชอบเช่นน้นก็กินอีกสักค�า” พูดแล้วเขาคีบอีกลูกมาจ่อ
ที่ปากฉัน
เขาหยอกล้อฉันเพราะเห็นฉันเป็นสุนัขตัวหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย!
“ขอบพระทัยจ้าวแคว้นน้อยเพคะ”
ิ
ั
ฉันกุมมือด้วยความโกรธอยู่ช่วครู่ ก่อนจะย้มบางเบาแล้วยกจานหยก
ึ
ข้นมาเตรียมรับบะจ่างห้าสีทันที แต่ในขณะเดียวกับท่เขาคลายตะเกียบฉันก็ขยับ
ี
ื
จานหยกเบ่ยงไปเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว การเคล่อนไหวของฉันเร็วมาก เร็วเสียจน
ี
เหล่าสนมมองไม่เห็น แต่เขามองเห็น บะจ่างตกลงพื้น บรรดาสนมคิดแค่ว่าฉัน
ั
ท�าเร่องขายหน้า บนใบหน้าจึงปรากฏแววย้มเยาะอีกคร้ง ทว่าเขากลับท�าสีหน้า
ื
ิ
มืดคร้ม ฉันแสร้งท�าเป็นไม่เห็น หลังเอ่ยสองสามค�าว่า “หม่อมฉันสมควรตาย
ึ
ขอประทานอÀัยเพคะ” ก็ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจ

ต่อมาเหล่าสนมและไฉเหรินก็ขึ้นแสดงฝ‚มือร่ายบทกวี คนไหนที่ขับร้อง
ี
ั
ก็ขับร้อง คนไหนท่ร่ายร�าก็ร่ายร�า จนกระท่งดวงอาทิตย์ลาลับยังÀูเขาตะวันตก
จ้าวแคว้นน้อยถึงได้มีค�าสั่งให้กลับจวน
ตอนเดินทางกลับจ้าวแคว้นน้อยน�าอยู่ด้านหน้า พระชายาอว้ท่ต�าแหน่ง
ี
ี
สูงÈักดิìอีกทั้งตั้งครรÀ์ขอร่วมโดยสารไปกับรถพระที่นั่งหลังคาสีเหลืองด้วย จ้าว