Page 74 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 74

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 1
          72 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 1

          ฉันคิดว่าฉันเป็นใคร...
                “พวกเจ้าไม่ท�างานท�าการ มาแอบอู้อะไรกันที่ประตู”
                “ใต้เท้าซิ่วอวี่ ท่านดูสิเจ้าคะ...”

                “อาสู่...ท่าน...ท่าน¦่าอินทรีของนาง!?”
                “ข้า¦่าเอง แล้วอย่างไร?”
                “ท่าทางของนาง”
                “ท�าไม ตกใจจนโง่งมไปแล้ว? อนทรตัวเดยว ต้องถงกับขนาดน้นเชียว
                                                 ี
                                             ี
                                                                   ั
                                         ิ
                                                         ึ
          หรือ” ผู้หญิงคนน้นบีบแขนฉันไว้ ความรู้สึกเจ็บจนชาท�าให้มือท้งสองข้างของฉัน
                                                           ั
                       ั
          คลายออก เจ้าเป‰น้อยที่อยู่ในอ้อมกอดฉันตกลงพื้นกลายเป็นสองส่วน ไม่รอให้
                          ึ
                                                                     ี
          ฉันยองลงไปเก็บมันข้นมาก็ถูกนางบีบไหล่แล้วโยนไปทางสาวใช้หลายนางท่อยู่
          ด้านหน้า “ล้างเนื้อล้างตัวนางให้สะอาดแล้วฝังเจ้านั่นเสีย”
                “ดีร้ายอย่างไรเจ้าก็ควรจะสุภาพกับนางเสียหน่อย”

                                ี
                    ี
                วันท่สามหลังจากท่เจ้าเป‰น้อยตายไป ไท่ฝู†เรียกฉันไปและบอกให้พวก
          เขารับรู้ถึงการเตรียมการใหม่ส�าหรับฉัน
                                                   ื
                                            ี
                “ช้าก่อน” อยู่ๆ หรูเหมยก็หยุดอยู่ท่ระเบียง ย่นมือมาขยับดอกไม้ท�าจาก
               ี
                 ื
          ไข่มุกท่เล่อนออกบนหัวของฉัน “แม่นางฉิน ข้าต่อว่าอาสู่ไปแล้ว ส่วนอินทรี พวก
          เราย่อมชดใช้ให้เจ้าอีกตัวหนึ่ง ดังนั้นเจ้าอย่าคิดมากไปเลย”
                                                     ี
                ฉันส่ายหน้าแล้วเดินไปด้านหน้าต่อ ก็เหมือนท่นางพูดไว้ อินทรีตัวเดียว
          ต้องถึงกับขนาดนั้นเชียวหรือ ฉันไม่แม้แต่จะเสียน�้าตาให้มันสักหยดเดียว

                                      ึ
                นางย้มและเอ่ยถึงอีกเร่องข้นมา “ท่ไท่ฝู†ก�าชับไว้จ�าได้หมดแล้วใช่หรือ
                                             ี
                                   ื
                     ิ
          ไม่?”
                                ี
                ฉันพยักหน้า ยามท่ชะตาชีวิตไม่อาจฝ„นได้ก็ต้องคล้อยตามมันไป มันก ็
          เป็นแค่อินทรีตัวหน่ง ในเม่อตายไปแล้วยังจะต้องท�าให้เป็นเร่องเป็นราวเพ่มข้น
                         ึ
                                                          ื
                               ื
                                                                    ิ
                                                                       ึ
          ท�าไม ฉันคนนี้ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
                                                                 ึ
                “ตรงน้นคือ...” ราตรีเย้องกรายมาถึง ภายในห้องจุดตะเกียงข้นมาแล้ว
                     ั
                                  ื
          ท�าให้ฉันเห็นเขาผ่านทางหน้าต่าง
   69   70   71   72   73   74   75   76   77   78