Page 72 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 1
P. 72

เทพธิดำลิขิตบัลลังก์ 1
          70 เทพธ ิดำ ล ิข ิตบ ัลล ังก์ 1

          ด้วยเสียงที่ชัดเจนขึ้นมาอีกครั้งว่า “ขอถามจ้าวนครหมิง ท่านผู้นี้คือ?”
                ดวงตาเย็นชาของเขามองทุกคนและเอ่ยออกมาอย่างไม่เร็วไม่ช้า “สตร ี
          แซ่ฉิน”

                สตรีแซ่ฉิน ฉันหรือ เพราะฉันแซ่ฉิน หรูเหมยบอกแล้วว่าฉันไม่ต้อง¿ัง
                                                ี
                                                            ี
               ั
                 ั
                                                           ี
          อะไรท้งน้นแค่ยืนเฉยๆ ก็พอ การยืนอยู่ข้างเขาท่ถือเป็นหน้าท่ท่ต้องท�าลุล่วงไป
                ื
          แล้ว เม่อรู้สึกว่าตัวเองได้รับการปกป‡อง จิตใจท่ไม่เป็นสุขก็สงบลง ฉันมองออก
                                               ี
                                                                 ี
                                         ี
          ไปไกลๆ นอกประตูท้องพระโรง ค�าพูดท่¿ังไม่เข้าใจก็ไม่ไปใส่ใจ ผู้คนท่ไม่อยาก
                                                              ั
          เห็นก็ไม่ไปมอง ปกติฉันก็เป็นแบบน้ หัวสมองว่างเปล่าไม่คิดอะไรท้งส้น กว่าจะ
                                      ี
                                                                 ิ
                    ี
                                                         ั
                               ิ
          ได้ยินเสียงท่ดังข้างหูและส่งต่างๆ กลับเข้าสู่สายตาอีกคร้งก็ผ่านไปนานแล้ว
          หลายปีมานี้ฉัน¦่าเวลาไปแบบนี้แหละ...
                เอŽ? ท�าไมแม้แต่เขา ไท่ฝู† และเยี่ยนซานก็มองฉันแบบนี้?
                “แม่นางฉิน ท่านอายุเท่าไร!”
                                ี
                                     ี
                   ี
                ผู้ท่ถามค�าถามขบเข้ยวเค้ยว¿ัน ใบหน้าผู้คนในท้องพระโรงต่างเต็มไป
                                                         �
                               ิ
          ด้วยความเดือดดาลอย่างย่ง อาจเป็นเพราะถามประโยคน้ซ้ามาหลายคร้งแล้ว
                                                                    ั
                                                        ี
          ไท่ฝู†ส่งสัญญาณให้ฉันตอบ แต่ว่าฉัน ฉันต้องตอบอย่างไร...
                “ไม่รู้...”
                                                   ั
                ภายในท้องพระโรงเงียบสงบไร้สุ้มเสียงไปช่วขณะ ไท่ฝู†ลูบหนวดเครา
          แสดงสีหน้าชื่นชม เทพธิดาไม่ใช่มนุษย์ ย่อมไม่มีการเกิดแก่อย่างมนุษย์ ดังนั้น
          ‘ไม่รู้’ จึงเป็นค�าตอบท่ดีท่สุด ใต้เท้าไท่ฝู†คิดว่าฉันจงใจพูดอย่างน้? ไม่ใช่ ฉันไม่
                             ี
                           ี
                                                            ี
          รู้จริงๆ หากต้นไม้หยุดการเจริญเติบโตไปแล้ว ยังจะพูดถึงวงปีอายุไม้ของมันได้
                                                          ี
                                                            ี
          อีกหรือ? คนเหล่าน้ต้องการท�าอะไร ท�าไมต้องให้ฉันยืนอยู่ท่น่ ท�าไมต้องถาม
                          ี
                  ี
           ื
          เร่องพวกน้กับฉัน ฉันไม่คิดจะไปสืบสาวราวเร่อง ฉันแค่อยากไปจากท้องพระโรง
                                             ื
             ิ
                                               ี
                                                 ื
          อันย่งใหญ่แห่งน้ เม่อเทียบกับผู้คนในต�าบลท่เม่อก่อนทุบตีด่าทอฉันเหล่าน้น
                          ื
                       ี
                                                                       ั
          พวกเขาท�าให้หวาดกลัวได้มากกว่า ดวงตาน่นเหมือนก�าลังบอกว่า ข้าจะกินเจ้า
                                             ั
          ข้าจะกินเจ้า...
                หลังลงจากรถม้าฉันก็เป†าปาก มองบนท้อง¿‡าไปตลอดทางจนว่งผ่าน
                                                                   ิ
   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76   77