Page 45 - อ่านฟรี รักแรกของราชาจิ้งจอกผู้งดงาม 1
P. 45

อิ
                                                                    น
                                                                ล
                                                                 ย
                                                                  เ
                                                              ห
                                                              เ เหลยเอินนา  า
                                                                     น
                                                    ี
                                                      ี
                                                               ี
            ข้าเข้านอนแล้ว จิตรับรู้ของตัวเองก็ถูกพาเข้ามาท่น่อย่างไม่มีท่มาท่ไป แต่
                                                                  ี
              ื
                                      ึ
                      ึ
                                    ื
                                              ั
                                                                      ึ
            เม่อลืมตาข้นจริงๆ ก็พบว่าต่นข้นมาบนต่งเตียงในห้องของตัวเอง...หน่งป‚
                                                                   ั
                     ี
                                                                     ี
                                      ี
                                     ี
              ี
            ท่ผ่านมาน้ข้าเข้าๆ ออกๆ ท่น่อย่างน้อยก็เจ็ดแปดหนแล้ว ทุกคร้งท่มา
                                      ื
            ท่านมักจะเข้าสมา¸ิไม่ขยับเขย้อน ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอจนท่านออกจาก
            สมา¸ิได้...เฮ้อ ที่แท้ท่านก็ไม่รู้สาเหตุที่ข้าโผล่มาอยู่ที่นี่เหมือนกันหรือ”
                                                                  ิ
                                         ึ
                   “โลหิต...” เขาพ่นค�าค�าหน่งออกมาแผ่วเบา คล้ายกับเร่มเข้าใจ
            บางอย่างขึ้นมา
                   “โลหิต?” ดวงหน้าน้อยของนางฉงนงุนงง
                            ื
                   “โลหิต” เม่อความสับสนตกใจเลือนหายไป ใบหน้าก็กลับมามีท่าท ี
                                    ั
                  ิ
            เย่อหย่งโอหังอีกครา “ตอนน้นข้าแทรกซึมโลหิตเข้าไปในเลือดและปราณ
            ของเจ้า” เขาน่งเงียบขบคิดอยู่ช่วครู่ หลังจากน้นก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
                                                    ั
                                       ั
                        ิ
                                                            ี
                                                          ี
            กระจ่างแจ้ง พูดพึมพ�าเสียงเบาอยู่คนเดียวว่า “...เช่นน้น่เอง มีผลเช่นน ี ้
            ด้วยรึ คาดไม่ถึงเลย”
                        ิ
                   ชิวตู่จ้งคลายแขนท้งสองข้างท่กอดหัวเข่าอยู่ออกทันใด น่งแหมะ
                                                                  ั
                                   ั
                                           ี
            ลงไปกับพื้นอย่างเต็มก้น
                   “ละ โลหิตของท่าน...ท่านท�าให้ข้าสลบ ซ้ายังมอบโลหิตให้ข้า
                                                       �
                       ั
            เพราะอนใดกน?! เหตใดท่านต้องทาเช่นนด้วย?!” โลหตของผบาเพญเซยน
                                                                  ็
                                                               �
                                                             ู
                                                             ้
                                                                     ี
                                              ี
                                              ้
                              ุ
                                                        ิ
                   ั
                                         �
            เท่ากับปราณจิต กลั่นสารพลังสู่โลหิต หลอมจิตบ่มเพาะปราณ ล้วนเป็น
                                              ี
              ิ
                                ั
                         ิ
            ส่งส�าคัญอย่างย่งยวด น่นเป็นส่วนดีเลิศท่อยู่ในร่างกายของผู้บ�าเพ็ญเซียน
            อยู่ๆ เขาก็เอามายัดใส่เลือดเนื้อของนางเพื่อเหตุใดกัน
                    �
                   น้าเสียงแตกต่นตกใจแ½งด้วยแววคาดค้นพาให้จ้งจอกสวรรค์
                                                     ั
                               ื
                                                             ิ
            บางตนเดือดดาลขึ้นมาเสียแล้ว
                                             ี
                                                            ิ
                   “ใช่แล้ว เหตุใดข้าต้องท�าเช่นน้ด้วย? ข้าไม่ควรส้นเปลืองโลหิต
                                                                          43
   40   41   42   43   44   45   46   47   48   49   50