Page 14 - อ่านฟรี! บำเพ็ญรักพันปี 2 (เล่มจบ)
P. 14
WingYing
WingYing
ี
เซ่ยสืออีมองงูด�าน้อยสะบัดหัวสะบัดหางอย่างหงุดหงิด จากน้นเกิด
ั
ึ
ี
�
�
ี
ควันขาวลอยละล่องอีกกลุ่มข้นมา ในท่สุดคนท่พร่าคิดถึงคะนึงหาทุกเช้าค่า
ก็ปรากฏตัวต่อหน้าตนอีกคราเสียที
ดวงตาของเซ่ยสืออีร้อนผะผ่าว เอ้อมมือออกไปหมายจะคว้าเจ้าคน
ื
ี
ี
ี
เล่ห์เหล่ยมแพรวพราวผู้น้เอาไว้ ทว่างูเหลือมด�ากลับรีบถอยหลังก้าวใหญ่ๆ
ื
ี
หลบเล่ยงกรงเล็บปีศาจของเซ่ยสืออีท่ย่นออกมา เอ่ยด้วยใบหน้าขัดเคืองว่า
ี
ี
“อย่าได้มือไม้อยู่ไม่สุขเชียว ระ...เราสองคน มาคุยกันดีหรือไม่?”
ี
ี
�
เม่อเซ่ยสืออีได้ยินประโยคท่ว่า ‘อย่าได้มือไม้อยู่ไม่สุข’ ใบหน้าก็ด�าคล้า
ื
ั
ไปกว่าคร่งทันที ช่วพริบตาน้นงูเหลือมด�ารู้สึกได้ว่าพอเทียบกับเซ่ยสืออีแล้ว
ั
ี
ึ
ใบหน้าด�าคล�้าของหลิ่วหนิงเฟยดูใจดีและอ่อนโยนกว่ากันเยอะเลย
“ไม่คุย”
เซี่ยสืออีสาวเท้าเข้ามาหนึ่งก้าว งูเหลือมด�าก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว
ั
“ชะ เช่นน้นก็อย่ายืนชิดขนาดน้สิ พะ พวกเรา...ไม่ได้...สะ สนิทกัน
ี
ถึงขั้นนี้นะ!”
็
้
ิ
่
ึ
ั
ี
้
้
ู
เซยสออกลายเปนจงขย ทมชวตขนมาเสยแลว จๆ เขากสะบดแสเงน
็
ุ
ี
ี
่
ื
ี
ี
ี
ิ
่
1
ออกมาจากแขนเส้อ ตวัดตรงเข้าไปรัดเอวของงูเหลือมด�าเอาไว้อย่างรวดเร็ว
ื
งูเหลือมด�าจึงถูกดึงมาถึงเบื้องหน้าเซี่ยสืออีทั้งอย่างนั้น...
ว่ากันตามหลักแล้ว หากงูเหลือมด�าคิดจะหลบจริงๆ ก็ใช่ว่าจะเป็นไป
1 จงขย เป็นเทพผ้มีใบหน้าดา ตาโปน หนวดเคราชชน และสวมชดขุนนางสีแดง ทงยงเป็นเทพผ้เป็น
ุ
ั
ู
ั
ุ
้
ี
้
ั
�
ู
สัญลักษณ์ของการปราบปีศาจ ถูกยกย่องให้เป็น ‘เทพนักรบผู้ก�าจัดความชั่วร้าย’
11
