Page 36 - อ่านฟรี! หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 3
P. 36

หลงเหลือเพียงครงหัวใจ 3
                                             ่
                                             ึ

                                                                  ้
                “งั้นท�าไมวันนี้คุณถึงปลอยผมใหเปนอิสระละ? ที่นั่นวันอาทิตย รูทั้งรูวาเขาอาจ
                                                              ์
                                                                   ่
                                                               ้
                                        ้
                                 ่
                                                ่
                                          ็
          มาก็ได้ ท�าไม?”
                ตอนอยู่บนทางเท้าชิซุราอิไม่ได้ทักทายนาคากามิ ขัดกับภาพจินตนาการของ
          คุอน ยังคงแสร้งท�าเป็นไม่รู้จักเหมือนสัปดาห์ที่แล้ว
                “นี่คือสิ่งที่มิตสึอากิซังต้องการอย่างนั้นเหรอ?”
                              ี
                ชิซุราอิใช้สายตาช้ไปยังขาขวา เฝือกกลมกลืนไปกับร่างกาย ท�าเอาสีหน้าของ
          คุอนที่พยายามท�าเป็นผ่อนคลายทั้งที่ไม่จ�าเป็นถึงกับกระตุกเกร็งขึ้นมา
                                                              ึ
                                             ี
                ขนาดร่างกายยังแข็งท่อตามไปด้วย ในท่สุดคุอนท่วางมือข้างหน่งไว้บนโตะก็ทรุด
                                                    ี
                                ื
          ฮวบลงนั่งบนเก้าอี้
                “...ผมไม่ได้ตั้งใจท�าคุณบาดเจ็บเลย”
                นั่นคือความจริงจากใจอย่างไม่ต้องสงสัย

                “มิตสึอากิซังน่ะ ไม่ว่าจะปล่อยผมหรือรั้งผมไว้ ยังไงคุณก็ทุกข์ทรมาน”
                ความรู้สึกโทษตัวเองกับความรู้สึกสูญเสีย ไม่ว่าจะเอนเอียงไปทางไหนหัวใจก ็

          จะไม่อาจได้รับการเติมเต็มโดยสมบูรณ์

                “หมายความว่าถึงผมอยู่กับคุณ ก็จะเป็นทุกข์เพราะความรู้สึกผิดงั้นเหรอ?”
                “เพราะง้นเม่อสองปก่อนตอนผมกล่าวโทษคุณ คุณเลยสารภาพความจริงกับผม
                         ื
                      ั
          ไม่ใช่หรือไง?”
                “แต่ผมเสียใจท่ท�าแบบน้น เพราะผมต้องการคุณมากจริงๆ ผมคิดว่าคราวน ี ้
                            ี
                                   ั
          แหละ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นจะไม่มีวันปล่อยคุณไป...”

                “งั้นคราวนี้ไม่พลาดแน่เหรอ?”
                                                       ื
                คุอนพูดอะไรไม่ออก ดวงตาท่จดจ้องกันเบนไปทางอ่นราวกับถูกต้อนให้จนมุม
                                      ี
          ก่อนจะเริ่มเหม่อมองไปรอบๆ ห้องซึ่งไร้ค�าตอบ

                ค�าตอบไม่ได้อยู่ที่ไหนหรอก เพราะอยู่ในตัวคุอนเอง


                                         34
   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41