Page 33 - อ่านฟรี! หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 3
P. 33

TOUKO SUNAHARA


          ตกกระทบ
                “เหรอ” คุอนตอบกลับแค่นั้นก่อนเงียบไป

                                     ุ
                มอขวาถอถุงพลาสตกบรรจของเพยงน้อยนิดเมอเทยบกบเวลาท่ใช้ไปเกอบ
                       ื
                                                                       ื
                                ิ
                                                       ี
                                                    ื
                                                                 ี
                                                           ั
                                          ี
                  ื
                                                    ่
                     ั
                                                  ี
                                          ี
          สามสิบนาที ท้งสองกลับด้วยเส้นทางเดิมท่แทบไม่เปล่ยนไปจากตอนขามาจนถึงประต ู
          ทางเข้าแมนชัน
                “มิตสึอากิซัง”
                ชิซุราอิเรียกให้หยุด
                “อะ โทษที”
                                                                ื
                ปกติคุอนจะคอยระวังประตูอัตโนมัติไม่ให้ปดเร็วจนเกินไป ทว่าเม่อครู่กลับลืม
          เดินดุ่มเข้าไปข้างในเลย
                ใจลอย คุอนจิตใจไม่อยู่กับเน้อกับตัวราวกับไปเจอเหตุการณ์ชวนช็อกบางอย่าง
                                      ื
                                                       ี
          ท่อยู่เหนือขอบเขตความเข้าใจ พอเข้ามาในลิฟต์ตัวกว้าง ในท่สุดก็ยอมเอ่ยอย่างตรงไป
           ี
          ตรงมา
                “ท�าไมคุณถึงรอ”

                                           ี
                                                             ี
                                                                        ึ
                ชิซุราอิจ้องตรงไปยังบานประตูลิฟต์ท่ปดอยู่ขณะรับรู้ว่ากล่องส่เหล่ยมทะยานข้น
                                                                ี
          สูงอย่างต่อเนื่อง
                “...ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร”
                “ผมถามวาท�าไมคุณถึงรอผม ที่จริงคุณจ�าไดไมใชเหรอ? ความทรงจ�าไมไดหาย
                                                    ่
                                                                      ้
                                                                    ่
                       ่
                                                  ่
                                                ้
          ไปสักหน่อย”
                “...ท�าไมคุณถึงคิดแบบนั้น?”
                ชิซุราอิมองชายที่ยืนอยู่ข้างแผงควบคุมขณะยิ้มน้อยๆ
                “มิตสึอากิซัง คุณสงสัยผมมาตลอดเลยสินะ”

                                                                   ี
                        ี
                “สัปดาห์ท่แล้วคุณท�าพลาด คุณเก็บท่เปดขวดไวน์กลับคืนท่เดิมท้งท่ไม่น่าจะรู้
                                            ี
                                                                 ั
                                                            ี
                                         31
   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37   38