Page 29 - อ่านฟรี! หลงเหลือเพียงครึ่งหัวใจ 3
P. 29

TOUKO SUNAHARA


                ชิซุราอิส่งยิ้มให้คุอนที่คืนนี้ดูเกรงอกเกรงใจเป็นพิเศษ
                “ว่าแต่คุณไม่ถามถึงมือขวาเลยเนอะ”

                “...มือขวา?”

                “แผลเป็นของผมไง ผมว่ามันค่อนข้างสะดุดตาเลยนะ”
                                                                     ุ
                  ื
                        ื
                                     ่
                                                   ุ
                                     ู
                                                                 �
                                                                    ิ
                เน่องจากมอซ้ายเข้าเฝือกอยใช้งานไม่ได้ เวลาคอนเช็ดตัวหลังอาบน้า ชซราอิจง ึ
          มีหน้าที่ช่วยเช็ดมือขวาด้วย
                แน่นอนเขาสังเกตเห็นว่าผิวตั้งแต่หลังมือไปจนถึงนิ้วสีแตกต่างจากส่วนอื่น
                “...ผมนึกว่าถามไม่ได้ โดนไฟลวกงั้นเหรอ”
                “ขาขวาของคุณก็มีแผลเป็นเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”
                           ่
                      ่
                             ้
                                     ่
                                      ้
                              ื
                                   ้
                ขาขวาซอนอยูใตเฝอก แมไมรูสึกเจ็บปวดใดๆ และหลายครั้งหลายคราที่ลืมไป
                                                            ั
                                              ิ
          เสียสนิท แต่แผลเป็นจากการไหม้แผ่ขยายกว้างย่งกว่าคุอนเสียอีก ท้งยังมีแผลเป็นตรง
          หน้าท้องที่ดูเหมือนเคยปลูกถ่ายผิวหนัง หมายความว่าสภาพดั้งเดิมคงแย่กว่านี้มาก
                ชิซุราอิไม่เข้าใจเจตนาของค�าถามจึงแค่พยักหน้าตอบกลับ แล้วคุอนก็เปดเผย
          ความจริงให้ฟง
                “สมัยก่อนตอนคุณเป็นนักศึกษา เราสองคนต้มน้าร้อนในห้องครัวแล้วมันพลิกคว่า
                                                  �
                                                                         �
          น่ะ”
                ชิซุราอิพยักหน้าอีกครั้ง
                “อย่างนั้นเหรอ หมายความว่าเราบาดเจ็บพร้อมกันสินะ”

                “ไม่ถามรายละเอียดเหรอ?”

                “...มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว”
                “ผมผิดเองแหละ”

                          ิ
                “แบบน้นผมย่งไม่อยากรู้รายละเอียดเลย ใครต้องรับผิดชอบอะไรเน่ย ช่างมัน
                      ั
                                                                  ี
          เถอะ ผมจ�าไม่ได้แล้วด้วย เรื่องในอดีตน่ะ ผ่านแล้วก็ผ่านเลยไป...”

                                         27
   24   25   26   27   28   29   30   31   32   33   34