Page 45 - อ่านฟรี รักนี้ไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ
P. 45
MICHI ICHIHO
ื
“อ้อ ส้นต้ง 0.03 แน่ะ ท่จริงฉันอยากท�าเลสิกนะ แต่หมอบอกว่ากระจกตาฉัน
ั
ี
ั
บางเกินไปเลยท�าไม่ได้ ล�าบากกันทั้งคู่เลยเนอะเรา”
ึ
ท้องฟาเบ้องบนยังคงมืดคร้ม แต่ต้นไม้ท่ถูกปลูกเป็นแนวรอบๆ น้าพุรูปวงกลม
ื
ี
�
ื
ิ
ี
ึ
กลับดูมีชีวิตชีวาและสดช่น ใบไม้สีสันสดใสท่ผลิข้นใหม่เร่มเปล่งประกายในจังหวะเวลาท ี ่
เหมาะสม ราวกับมันก�าลังรับไม้ต่อและชดเชยความอาลัยอาวรณ์ของผู้คนท่มีต่อซากุระ
ี
ซึ่งร่วงโรยไปตามฤดูกาล
ั
ี
เม่อท้งสองเดินกลับไปจนถึงหน้าบริษัท นิเระก็เอ่ยข้นว่า “เด๋ยวฉันต้องไปธุระต่อ
ื
ึ
แล้ว” พร้อมกับช้ไปทางสถานีรถไฟใต้ดินท่อยู่อีกฟากหน่งของทางม้าลาย คงจะไปเย่ยม
ี
ี
ึ
ี
อาจารย์ที่มหาวิทยาลัยอย่างที่บอกไว้เมื่อเช้านั่นแหละ
“ไปมือเปล่าจะดีเหรอครับ?”
“อืม...”
ดวงตาของนิเระฉายแววลังเลเล็กน้อยก่อนจะให้ค�าตอบที่ฟงดูไม่ยี่หระกับซุมิว่า
ื
ี
“ไม่เป็นไรม้ง” เป็นคนท่แปลกมากจริงๆ ซุมิคิด เม่อวานก็ดูลึกลับเหลือเกิน พอมาวันน ้ ี
ั
ได้คุยกันก็จับต้นชนปลายอะไรไม่ได้อีก
ี
ส่งท่ซุมิพอจะรู้แน่ชัดมีอยู่เพียงเร่องเดียวก็คือ นิเระเช่อม่นใน AI อย่างสุดหัวใจ
ิ
ื
ั
ื
ส่วนเรื่องที่ท�าข้าวกล่องมาให้นั่นก็เป็นวิธีเข้าหาที่เก่าแก่แต่ว่าคลาสสิกดี ซึ่งก็คงเป็นการ
ท�าตามผลวิเคราะห์ของ AI อีกนั่นแหละ
“คุณคาโดวากิ” ซุมิเรียกนิเระที่ก�าลังหันหลังเดินไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน
“หืม?”
“แซนด์วิชอร่อยมากๆ เลยครับ ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ”
ี
ซุมิว่าพลางค้อมศีรษะเล็กน้อย นิเระหร่ตามองเขาเหมือนกับเวลาท่มองตัวหนังสือ
ี
ี
ั
ั
ิ
ไม่เห็นก่อนจะย้มออกมาอย่างเขินๆ น่นเป็นคร้งแรกท่ซุมิได้เห็นการแสดงอารมณ์อย่าง
ี
�
่
้
ิ
ั
ื
ั
ชดเจนของนิเระ ราวกับเร่มมองเหนเค้าโครงบนภาพวาดสีนาทเคยพร่ามว เลอนราง และ
็
ิ
ั
ั
ไร้ขอบเขต ในช่วอึดใจน้นซุมิรู้สึกดีใจจริงๆ ไม่ใช่เพราะรู้สึกเหนือกว่า แต่เพราะเร่มจะ
เข้าใจ เริ่มจับจุดได้ เป็นความรู้สึกเหมือนว่าตัวเขา ‘ได้รู้จัก’ อีกฝายขึ้นอีกนิด
“ไม่เป็นไร”
นิเระตอบและกลับเข้าสู่โหมดแสดงอารมณ์เรียบเฉยตามปกติทันที เขาท้งท้าย
ิ
43
