Page 44 - อ่านฟรี รักนี้ไม่ใช่พรหมลิขิตหรอกนะ

รักน้ไม่ใชพรหมลิขิตหรอกนะ
ี
่

ครับ”
“ไม่ได้ใส่คอนแทกต์เลนส์เหรอ?”
“เคยลองแล้วแต่มันชอบเล่อนอยู่เร่อย ไม่เวิร์กครับ เห็นว่าเป็นเพราะภาวะภูม ิ
ื
ื
ไวเกินของกระจกตา จะให้ทนจนกว่าจะชินผมก็ไม่ไหวครับ สุดท้ายเลยยอมแพ้ไป”
“เอ ไหนขอดูหน่อย”
นิเระไม่ว่าเปล่าแต่ย่นมือข้างหน่งออกมาจับแก้มของซุมิเอาไว้แล้วมองจ้องเข้าไป
ึ
ื
้
้
่
ในดวงตา เมื่อซุมิกะพริบตา นิเระก็พูดขึ้นวา “ฉันมองไม่เห็นนะ” ท�าเอาซุมิรองทวงอยูใน
่
ี
ใจเพราะรู้สึกเหมือนโดนต�าหนิ แต่นิเระก็ยังไม่ปล่อยมือ เพียงแต่เปล่ยนมาเชยคางของ
ั
ี
ึ
ซุมิข้นเหมือนกับเล่นตักปลาทองในงานเทศกาล โดยท่ปลาทอง...ซุมิไม่ทันได้ต้งตัว แม้
ื
เป็นการจู่โจมกะทันหันเช่นน้นซุมิกลับโอนอ่อนไปตามการเคล่อนไหวของนิเระอย่างว่าง่าย
ั
ไม่รู้ว่าเพราะนิเระเข้าใกล้คนอ่นอย่างเป็นธรรมชาติอยู่แล้วหรือคุ้นเคยกับการปฏิบัติตัว
ื
กับผู้หญิง...หรือเป็นเพราะเราสองคนเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ กันแน่เนี่ย ซุมินึกสงสัย
อยู่ในใจ
“ดูไม่ออกแฮะ”
“ก็แหงสิครับ...”
“แต่ก็ได้รู้เรื่องหนึ่งนะ ตาด�าข้างขวาของนายโตกว่าข้างซ้ายนิดหน่อยด้วยล่ะ”
ั
ื
ถึงอีกฝายจะว่ามาอย่างน้นซุมิก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเร่องจริงหรือเปล่า เพราะเขาไม่
เคยเปรียบเทียบลูกตาของตัวเองมาก่อนซะด้วย นิเระอาจจะแค่พูดไปเรื่อยก็เป็นได้
“นายเป็นคนตาโต มันก็โตทั้งสองข้างล่ะนะ ...เหมือนกระดาษที่โดนเผาจากการ

รวมแสงผ่านแว่นขยายเลย”
หลังจากพูดเร่องน่าสยดสยองออกมาแล้วนิเระก็ปล่อยมือจากซุมิโดยไม่บอก
ื
ไม่กล่าวเหมือนตอนท่ย่นมือมาจับไม่ผิดเพ้ยน ซุมิอยากจะทักท้วงเหลือเกินว่า อย่ามา
ื
ี
ี
แตะตัวกันตามใจชอบสิครับ แต่รู้สึกว่าแบบน้นจะเป็นการบอกอีกฝายกลายๆ ว่าตัวเขา
ั
ประหม่า สุดท้ายจึงตัดสินใจไม่พูดอะไรออกไป
“...คุณคาโดวากิใส่คอนแทกต์เลนส์เหรอครับ?”
เพราะเมื่อกี้อยู่ใกล้กันมาก ซุมิจึงสังเกตเห็นขอบคอนแทกต์เลนส์ในดวงตาของ
นิเระ

42