Page 14 - อ่านฟรี! สตรีเช่นนี้หาใดเหมือน

สตรีเชนน้หำใดเหมือน
ี
ี
12 สตร ีเช นน ้หำ ใดเหม ือน
ใบหน้าปิดด้วยผ้าคลุมหน้า ท�าให้ผู้คนมองหน้าตาของนางได้ไม่ชัด นอกจากให ้
ความรู้สึกลึกลับแล้วยังสร้างระยะห่างที่ไม่สามารถอธิบายได้อีกด้วย
ี
เจ้านายและบ่าวรับใช้ท้งสามคนท่ดูแปลกหูแปลกตากลายเป็นท่จับตา
ี
ั
มองของผู้คน แต่แขกจากแดนอ่นไม่ใช่เร่องแปลกส�าหรับชาวบ้านนัก เหลือบ
ื
ื
มองสักครู่แล้วก็เริ่มท�าธุระของตัวเองต่อ ไม่สนใจใดๆ อีก
“คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ใดกันหรือ จวนเสวียนหรือเจ้าคะ”
ี
ี
ี
ึ
เสวียนเส่ยวเจาท่ทอดตามองอย่างเพลิดเพลินส�าราญใจถามข้นพร้อมกับเปล่ยน
ทิศทางสายตาไปยังเสวียนหลิงเฟยที่เดินมุ่งหน้าไปอย่างไม่หยุดหย่อน
เมื่อเสวียนหลิงเฟยได้ยินชื่อจวนเสวียน คิ้วงามคู่นั้นขมวดเล็กน้อยเป็น
นัยป¯ิเสธ “ไม่ต้องรีบร้อน หาโรงเตีêยมพักก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ”

“แต่นายท่าน...” เสวียนเสี่ยวเจาก�าลังจะเอ่ยค�าพูด½าก½˜งจากนายท่าน
ก่อนจากไป แต่กลับถูกเสวียนจื่อม่อที่อยู่ข้างๆ ใช้สายตาสั่งให้หยุด
ั
ื
เสวียนจ่อม่อมักจะถือว่าค�าพูดของเสวียนหลิงเฟยเป็นด่งราชโองการ
คุณหนูว่าอย่างไรก็อย่างนั้น
เม่อถูกจ้องเช่นน้นเสวียนเส่ยวเจาก็โมโหจนแก้มป†อง แต่มิได้พูดอะไรต่อ
ั
ื
ี
ั
นายบ่าวท้งสามคนค่อยๆ เดินกันไป ขณะเดินมาถึงทางเล้ยวก็พบกับ
ี
ึ
ึ
ั
ี
กลุ่มคนท่สวมชุดไว้ทุกข์ คนกลุ่มน้นคร่งหน่งเป็นเด็กหนุ่มเด็กสาวอายุราวสิบเจ็ด
ึ
ี
ึ
สิบแปด อีกคร่งเป็นเด็กก่งเล็กก่งโต จ�านวนประมาณส่สิบถึงห้าสิบคน แต่ละคน
ึ
เดินออกไปทางนอกเมืองด้วยสีหน้าเจ็บปวดเศร้าหมอง
“พวกน้เป็นเด็กก�าพร้าของโรงเล้ยง©ืออันใช่ไหม น่จะไปไว้อาลัยองค์หญิง
ี
ี
ี
จุยอวิëนกันหรือ” หญิงวัยกลางคนกดเสียงต�่าถามผู้คนรอบข้าง
ิ
“คงจะเป็นเช่นน้นล่ะ! พูดถึงองค์หญิงจุยอวëน...เฮ้อ!” สตรีอีกคนก็เผย
ั
สีหน้าเศร้าสร้อย
ี
เสวียนเส่ยวเจาได้ยินค�าพูดเหล่าน้โดยบังเอิญจึงเข้าไปถามไถ่ด้วยความ
ี
สงสัย “ท่านป้า เมื่อครู่พวกท่านพูดถึงเรื่องอะไรหรือ”
แม้นพวกเขาจะอาศัยอยู่บนเขาเป็นเวลานาน แต่ก็รู้ว่าฮ่องเต้ซุ่นชางม ี
ธิดาหนึ่งคน ทว่ายังไม่ได้รับการแต่งตั้ง