Page 10 - อ่านฟรี! สตรีเช่นนี้หาใดเหมือน

สตรีเชนน้หำใดเหมือน
ี
8 สตร ีเช นน ี ้หำ ใดเหม ือน
ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเขา
เสวียนเสวียเส้าดูแลนางราวกับเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง รักและเอ็นดู
ด้วยความจริงใจ นางเป็นลูกสาวของเขา สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนไป

นางไม่อยากตามหาครอบครัวตัวเอง เพราะในใจนางมีเพียงท่านพ่อผู้
ื
เป็นครอบครัวของนาง ไม่ว่าบิดามารดาผู้ให้ก�าเนิดนางมีเหตุผลเช่นไร เม่อท้ง ิ
นางแล้วก็คือทิ้ง ในเมื่อทิ้งนางแล้วนางยังมีความสุขอยู่ได้ เหตุใดต้องไปตามหา
พวกเขาอีก

นางรู้ตัวเป็นอย่างดี ต่อให้นางหาครอบครัวแท้ๆ ของตนเจอ พวกเขา
ี
คงไม่รับนางไว้ ด้วยเหตุน้นางจึงเคยป¯ิเสธไป แต่เสวียนเสวียเส้ายืนกรานกระท่ง ั
�
ี
ิ
ิ
ั
พูดถึงเร่องน้อีกคร้งในช่วงเวลาใกล้ส้นลมหายใจ ย่งตอกย้าให้เสวียนหลิงเฟย
ื
เศร้าสลดมากยิ่งขึ้น เพราะนางรู้ว่าเวลาของท่านพ่อเหลืออีกไม่เยอะแล้ว...
ด้วยเหตุน้นางจึงพยักหน้า ถึงแม้ใจนางไม่อยากตามหาครอบครัวท่ว่า
ี
ี
นั้นก็ตาม
ั
ิ
คร้นเห็นนางพยักหน้าตอบ เสวียนเสวียเส้าเผยย้มออกมาอย่างสบายใจ
จากนั้นเอ่ยเรียกหาคนเข้ามา “จื่อม่อ เสี่ยวเจา...”
สิ้นเสียง เงาสองเงาที่เ½้าอยู่หน้าประตูรีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ี
ื
�
เสวียนจ่อม่อเป็นใบ้พูดไม่ได้ แต่ดวงตาท่แดงก่าแสดงความรู้สึกของเขา
ออกมาทั้งหมด
ส่วนเสวียนเสี่ยวเจาร้องไห้จนหน้าเป„œอนเป‚ยกด้วยน�้าตา “นายท่าน...”
ิ
ี
สายตาเสวียนเสวียเส้าจ้องมองไปยังหญิงชายคู่น้ ประกายในนัยน์ตาเร่ม
ื
เลือนรางลง เขาเอ่ยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ปกป้องคุณหนูดีๆ เม่อข้าจากไป
แล้วพาคุณหนูกลับไปที่จวนเสวียนและมอบจดหมาย©บับนั้นให้เหล่าไท่จวิน ”
2
“ท่านพ่อ” เสวียนหลิงเฟยเงยหน้าด้วยความประหลาดใจ
“เชื่อฟ˜งนะลูก...”
ั
เสวียนเสวียเส้าไร้เร่ยวแรงท่จะพูดต่อ แต่ความมุ่งม่นในแววตาน้นท�าให้
ี
ั
ี
2 เหลาไทจวิน เปนบรรดาศักดิ์ของสตรีที่จักรพรรดิพระราชทานใหมารดาของขุนนางชั้นสูง