Page 47 - อ่านฟรี! สลักใจเจ้าประติมากร
P. 47
เหลยเอินนำ
เหลยเอินนำ 45
“ไม่ทราบว่าท่านยงอยากจะเจรจาเรื่องใดรึ?” นางเอ่ยถามพลางยิ้ม แม้
มือใต้แขนเสื้อจะก�าแน่น
“หยกก้อนนี้ข้าขอไปแล้วกัน แม่นางซูเชิญเสนอราคาได้ตามต้องการ” เขา
เผยก้อนหยกดิบที่จับเล่นมาตลอดด้วยฝ่ามือข้างหนึ่งพร้อมกับคลี่ยิ้มให้แก่นาง
เอ? ซูหย่างเสียนตะลึงจนแทบจะเด้งตัวขึ้น
หยกดิบในมือเขาเป็นก้อนเดียวกับที่ถูกเถ้าแก่เหอของร้านบนถนนบูรพา
เมินค่าและปฏิบัติต่อมันเป็นที่ทับกระดาษ เป็นสินค้าชั้นยอดที่นาง ‘เก็บเกี่ยว’
มาได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นก้อนเดียวกับหินหยกที่ศิษย์พี่ของนางหมายตาไว้และ
ตั้งใจจะลงมือแกะสลักมันด้วยตัวเอง
นั่นเป็นของขวัญที่พวกนางตั้งใจจะมอบให้อาจารย์ผู้เฒ่าอวิ๋นซีในวาระ
ครบรอบเก้าสิบปเชียวนะ!
เมื่อคืนศิษย์พี่ใหญ่เมาก�าลังได้ที่ แรงบันดาลใจหลั่งไหลเข้ามาดั่งสายน�้า
ทั้งยังไม่ลืมใช้ถ่านร่างโครงคร่าวๆ ไว้บนหินหยกก้อนนั้นอีกด้วย แต่บิดาของนาง
ซึ่งดื่มจนเมากลับแย่งมันไป เขากอดมันไว้แน่นไม่ยอมวางมือ ท้ายที่สุดยังยัดมัน
ไว้ในสาบเสื้อ แล้วกอดมันหลับไปทั้งอย่างนั้น
แน่นอนว่าศิษย์พี่ใหญ่ไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของท่านพ่อจึงไม่ได้
น�ามันกลับไปในทันที ทั้งยังบอกว่าเก็บมันไว้ที่บ้านซูสักสองสามวันคงไม่เกิดปัญหา
แต่ในตอนนี้เวลานี้ประมุขตระกูลยงแห่งถานหลิงหยวนในเจียงเป่ยกลับ
มาเยือนถึงเรือน หากจะพูดว่าเขายอมลดฐานะตัวเองลงมารอนางตลอดทั้งบ่าย
ก็คงมิได้กล่าวเกินเหตุ จุดประสงค์เดียวก็เพื่อหินหยกที่นางได้มาเช่นนั้นรึ?
“ไม่ได้!” นางลุกขึ้นพรวดในครู่ต่อมา ถลึงตาสู้สายตาของยงเส้าไป๋จน
หน้าเกือบจะแนบชิด แต่ในชั่วพริบตาท่าทางแผ่ไอเย็นยะเยือก แผ่นหลังยืดตรง
ของร่างในชุดสีรากบัวคาดด้วยสายคาดเอวเหลืองห้อยหยกขาวก็นิ่งชะงักไป
“ใช่! ไม่ได้!” เมื่อเห็นบุตรสาวสุดที่รักเด้งตัวขึ้น แม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่
