Page 14 - อ่านฟรี! Security Blanket ห่มรักที่พักใจ

่
Security Blanket ห่มรักทีพักใจ 1

ทาคาซาโงะเป็นเพื่อนสนิทของคานาเอะมาตั้งแต่สมัย ม.ปลาย เพิ่งลาออกจาก
บริษัทในโตเกียวที่ท�าอยู่แล้วย้ายมายังเมืองคาซึเนะประมาณหนึ่งปีก่อน ในตอนแรก
ทาคาซาโงะไม่ค่อยเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังสักเท่าไรนัก ปกปิดเรื่องส่วนตัวไว้ด้วยสไตล์

ของคนเมืองแล้วซื้ออาคารเก่ามารีโนเวตให้ทันสมัย ใช้ชีวิตชนบทอย่างมีระดับ แต่นั่นเป็น
เรื่องไม่เข้าท่าส�าหรับคนชนบทอย่างมาก
‘ลุงเปนนีตเหรอ?’
เด็กๆ ในละแวกใกล้เคียงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างไม่ปิดบัง

‘ฉันกําลังอยูในชวงพักผอนจากชีวิตนะ’
ทาคาซาโงะตอบอย่างเจ้าบทเจ้ากลอน แต่สายตาคนชนบทที่มีต่อชายโสดอายุ
สามสิบปลายๆ ที่เอ้อระเหยลอยชายไม่ท�างานท�าการนั้นช่างเย็นชานัก จนถึงขนาดเตือน
กันว่าห้ามเข้ามาใกล้แถวนี้เหมือนเขาเป็นคนโรคจิต ในที่สุดทาคาซาโงะจึงเริ่มร้อนรน

ขึ้นมาว่าปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ดีแน่ เขาใช้เวลาสามวันถ้วนในการเรียนและสอบใบประกอบ
อย่างเร็วจี๋ และร้านกาแฟ ‘Mon chouchou’ จึงได้ถือก�าเนิดในอีกสามเดือนต่อมา
เพราะนี่เป็นร้านที่เปิดเพื่อแสดงออกว่าเขาไม่ใช่คนโรคจิตตกงาน จึงสัมผัสถึง
ความกระตือรือร้นไม่ได้เป็นธรรมดา แต่ถึงอย่างนั้นอาคารชั้นแรกที่ถูกปรับปรุงเป็นสไตล์

ร้านกาแฟบวกกับกาแฟถ้วยละร้อยห้าสิบเยนที่ถูกไม่แพ้กาแฟร้านสะดวกซื้อท�าให้สมาคม
แม่บ้านยังสาวเข้ามาสอดส่องเป็นกลุ่มแรก ทาคาซาโงะเป็นสุภาพบุรุษ ขอเพียงแค่มีโอกาส
ได้ลองพูดคุยก็จะรู้ทันที นั่นท�าให้สมาคมแม่บ้านตกเป็นทาสรักในพริบตา และไม่รู้ว่า
ดีหรือร้าย ด้วยสกิลการโฆษณาปากต่อปากชั้นสูงท�าให้ได้ลูกค้าขาประจ�าเพิ่มมาอีก จน

ทาคาซาโงะถูกยอมรับว่าเป็นสมาชิกคนหนึ่งในเมืองคาซึเนะในที่สุด
‘ไมเคยคิดเลยวาตัวเองจะผันมาเปนเจาของรานกาแฟ ชีวิตเนี่ยแฟนแทสติก
ดีเนอะ’
ปัจจุบันทาคาซาโงะเองก็อิ่มเอมกับการใช้ชีวิตชนบทพลางบริหารร้านกาแฟไป

แบบสบายๆ แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรบัญชีของร้านกาแฟก็ติดตัวแดง เรื่องที่ว่าทาคาซาโงะ
หาเลี้ยงชีพได้อย่างไรยังคงเป็นปริศนามาจนถึงตอนนี้
ระหว่างที่มิยะช่วยทาคาซาโงะล้างผักก็ได้ยินเสียงหาวหวอดดังขึ้น
“อะ คานาเอะจัง ตื่นแล้วเหรอ?”

12