Page 12 - อ่านฟรี! Security Blanket ห่มรักที่พักใจ
P. 12
่
Security Blanket ห่มรักทีพักใจ 1
ทาคาซาโงะหัวเราะเฝอนและหันไปทางโซฟาสีฟาสดใสบอกว่าอยู่ทางนั้น จึงมอง
เห็นคานาเอะนอนเอื่อยพาดขาผอมไว้กับที่เท้าแขนโซฟา
“คานาเอะจัง?”
คานาเอะยังคงหลับลึก เปลือกตาปิดไม่ขยับเขยื้อนตัว ขนตายาว ริมฝีปากสีอ่อน
ใบหน้าได้รูปราวกับตุกตาดินเผาตัวเล็กๆ และรูปร่างผอมเพรียวเหล่านั้นแทบดูไม่ต่าง
จากสมัยก่อนทั้งที่อายุสามสิบเจ็ดปีแล้ว เพียงแต่วันนี้มีรอยคล�้าใต้ตาเพิ่มขึ้นมา
“มาถึงก็หลับเลย คงเหนื่อยมากเลยสิ”
“ดูเหมือนว่าจะท�าของไปจัดแสดงร่วมกับคนอื่นตอนปีใหม่ไม่ได้น่ะครับ เมื่อกี้ผม
แอบดูตอนที่รินน�้าชาไปให้เขาที่ห้องท�างานก็เห็นจานแตกเต็มไปหมด ทั้งที่ไม่ว่าอันไหน
ก็สวยแท้ๆ...”
“ก็คานะจังเป็นคนไม่ยอมผ่อนปรนนี่นะ ถึงได้เป็นห่วงแล้วออกมาตามหาใช่ไหมล่ะ”
ทาคาซาโงะหรี่ตาลง ท�าให้เขารู้สึกเขินที่ท�าตัวเป็นลูกนกเดินตามแม่ต้อยๆ ขึ้นมา
คานาเอะเป็นช่างปันหม้ออายุน้อยที่เป็นที่จับตามองอย่างมาก แม้ด้วยหน้าตา
แบบนี้ท�าให้มีแฟนคลับผู้หญิงเยอะจนถูกคนในวงการนินทาว่าดังเพราะหล่อ แต่เรื่องฝีมือ
ก็เป็นที่ยอมรับเหมือนกัน
“เมื่อวานแทบไม่ได้นอนเลยแท้ๆ”
นักสะสมที่อยากได้ผลงานของคานาเอะนั้นมีเป็นจ�านวนมากจนไม่เคยจัดหาได้
ทัน มิยะเห็นใจในความเหนื่อยและจัดผ้าห่มที่ใกล้จะหล่นขึ้นไปห่มให้ดีๆ บางทีคงจะเป็น
ผ้าห่มที่ทาคาซาโงะน�ามาห่มให้
“มิยะคุง กินมื้อเย็นรึยัง?”
“ยังเลยครับ”
“จะปลุกคานะจังก็น่าสงสาร กินข้าวที่นี่ก่อนแล้วค่อยกลับเถอะ”
“ขอบคุณครับ อะ ถ้างั้นเมื่อกี้ผมได้ผักมาด้วย...”
มิยะตั้งใจจะยกให้ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่ไม่มีปัญหาขาดแคลนผักเลยแม้แต่น้อย
พอเข้าไปด้านในเคาน์เตอร์ก็พบกับตะกร้าที่มีผักจนเต็มล้นอย่างที่คิดไว้ เป็นปริมาณมาก
ขนาดต่อให้เอามาใช้กับเมนูร้านก็ยังใช้ไม่หมด
“จากสมาคมแม่บ้านสินะครับ”
10
