Page 33 - อ่านฟรี สถานะคุณหนูนั้นเป็นเพียงฉากบังหน้า! 10
P. 33
TOMO TAKABAYASHI
ตามล�าพังคนเดียว
“ขอร้องละ เรียกหมอที”
“ปล่อยไว้แบบนั้นก็ได้”
“เอ๊ะ?”
อยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียง เธอจึงเงยหน้าขึ้น นั่นเป็นจังหวะที่ชายท่าทางผิดแผก
เดินฝ่ากลางฝูงคนมาพอดี
“เรี่ยวแรงเธอคนเดียวไม่ไหวหรอก เดี๋ยวก็เจ็บเอวกันพอดี เอาเป็นว่า
ปล่อยให้ร่างกายนอนราบแบบนั้นแล้วดูท่าทีไปก่อนดีกว่า อะไรกัน คนที่หมดสติ
ไปแล้วไม่บ่นกระทั่งเรื่องสปริงที่นอนหรอก”
ในห้องโถงที่ทั้งคนแก่และคนหนุ่มสาวต่างก็แต่งเนื้อแต่งตัวสวยงาม มีเพียง
คนเดียวเท่านั้นที่สวมรองเท้าหนังเปื้อนโคลนแห้งแข็งกรัง สูทลายทางที่ดูซอมซ่อ
อยู่บ้างก็ไม่เข้ากับสถานที่ อีกทั้งบนศีรษะยังสวมหมวกปานามาเอาไว้อีก
เขาอยู่ระหว่างการเดินทางอันไกลโพ้นยาวนาน สายตาเอพริลมองเห็นเขา
เป็นแบบนั้น
ชายคนนั้นย่อตัวลงแล้วคว้าข้อมือไดแอน จากนั้นก็ตรวจสอบชีพจรโดย
เทียบกับเข็มวินาที หลังจากลองเปิดเปลือกตาและสัมผัสต้นคอดู เขาก็วางหมวก
ไว้ข้างๆ แล้วเงยหน้าขึ้น เส้นผมด�ามีผมสีขาวปนอยู่เส้นหนึ่ง แต่ดวงตาด�าหลังแว่น
และความเต่งตึงของผิวใบหน้าเขากลับยังดูอ่อนวัย คงจะอายุน้อยกว่าพ่อแม่เรามั้ง
น่าจะราวๆ สามสิบปลายๆ ได้
“ไม่เป็นไร ยังแข็งแรงดีอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วง คงจะแค่โลหิตจางอ่อนๆ เท่านั้น
แหละ”
“คุณเป็นใครเหรอ?”
คงเพราะเป็นค�าถามที่แสดงความไม่ไว้วางใจมากเกินไป เขาถึงได้ยิ้มขื่นๆ
ผ่านเลนส์ทรงวงรี
“เชื่อใจกันไม่ลงเหรอ? ฉันเป็นหมอ เป็นหมอมาตั้งแต่ก่อนเธอเกิดแล้ว”
พอยิ้มแล้วบริเวณหางตาก็มีรอยเหี่ยวย่นบางๆ ผุดให้เห็น ที่ดูอ่อนกว่าวัย
อาจจะเป็นเพราะผมด้านหน้าไม่ได้หวีให้เรียบลงมาละมั้ง วิธีพูดเขาดูขาดความ
31
