Page 37 - อ่านฟรี สถานะคุณหนูนั้นเป็นเพียงฉากบังหน้า! 10
P. 37
2
ไชน่าทาวน์
หากเป็นเด็กที่รับประทานอาหารเฉพาะกับพ่อแม่ ชั่วชีวิตนี้คงจะไม่มีวัน
ได้มายังร้านแห่งนี้
บรรดาญาติมารยาทดีแห่งตระกูลเกรฟส์ รวมถึงแม่ด้วย จะไปแต่ร้าน
ที่หากไม่สวมเสื้อนอกก็เข้าไม่ได้ หรือพูดให้ถูกก็คือคิดกันกระทั่งว่าการไปนั่ง
รับประทานดินเนอร์ในชุดปกตินั้นเป็นเรื่องที่ผิดสามัญส�านึกเป็นที่สุด
เอพริลถือตะเกียบที่ผิวสัมผัสเรียบลื่นพลางดันส้อมสีเงินไปไว้ข้างๆ
หญิงสาวชุดกระโปรงผ้าไหมที่มีลายปักงดงามถือถาดที่วางชามซึ่งมีควันโชย
เดินเข้ามา เธอคือเจ้าของร้านหญิงของร้านนี้ ชื่อยูรี่ ลวดลายสิ่งมีชีวิตหางยาวที่ปัก
ด้วยเส้นด้ายสีทองนั้น เห็นว่าเป็นภาพของนกในสวรรค์
“บ๊อบเขามากินกุ้งอยู่บ่อยๆ แต่เอพริลน่ะรู้สึกว่าไม่ได้เห็นมานานแล้ว นี่
นั่นน่ะเป็นเพราะคนของทางเราหรือเปล่า DT ไม่ยอมให้เข้ามาใกล้ร้านฉันเหรอ?”
“จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง”
เจ้าของร้านหญิงวางซุปลงตรงหน้าลูกค้าแล้วผละจากโต๊ะเพื่อไปเอาอาหาร
จานถัดไป ระหว่างที่เอพริลมองขาขาวที่โผล่พ้นรอยแหวกอย่างหลงใหล DT ก็
ยักไหล่อย่างเอือมระอา
“อย่าท�าหน้าตาน�้าลายสองั้นสิ ท�าไมถึงสนใจขาของเมียฉัน? เธอเอง
อย่างน้อยก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนี่นา”
“ก�าลังคิดว่าทั้งๆ ที่มีเรียวขายอดเยี่ยมแบบนั้นแท้ๆ ท�าไมถึงได้แต่งงาน
35
