Page 34 - อ่านฟรี บุพเพบาป 2 (เล่มจบ)

º
ºØ¾à¾ºÒ»Ø¾à¾ºÒ» 22

บนใบหน้าก็รู้สึกเพียงว่าความแสบร้อนคอยจู่โจมเป็นระยะๆ ซ�้าไปซ�้ามา

สายพิรุณร่วงกระทบลงบนร่างกายของเขา ตามมาด้วยความเย็นเยียบ
อีกระลอกหนึ่ง ภายในร่างกายของเขาร้อนรุ่มภายนอกหนาวเหน็บ เจ็บปวด

ทรมานจนแทบทนไม่ไหว ทว่าล�าคอกลับส่งเสียงอันใดออกมาไม่ได้เลย แม้แต่

จะเอ่ยร้องให้คนช่วยชีวิตก็ยังท�าไม่ได้

ยามนี้ในสมองของเขาซึ่งเดิมทีเป็นสีขาวโพลนกลับค่อยๆ ปรากฏ

ภาพเหตุการณ์ในวันวาน นั่นคือภาพตอนที่เขากับเฉิงอินพูดคุยสัพเพเหระ
กันครั้งหนึ่งหลังจากทั้งสองปรับความเข้าใจกันแล้ว เขานึกว่าตนเองลืมเลือน

ไปแล้วเสียอีก...

‘เฉิงอิน อยาเอาแตตอบขาวา ‘ไมเปนไร’ ทุกครั้งไดหรือไม’ อันเซาโหยว
ขมวดคิ้ว ทาทางดูไมพอใจเปนอยางมาก ‘เจาไมมีความคิดเปนของตัวเอง ดูถูก

ดูแคลนตัวเองเชนนี้ ก็ไมแปลกที่แขกพวกนั้นจะ...’ พอพูดถึงตรงนี้อันเซาโหยว

ก็คลายกับรูสึกไดถึงความเสียอาการของตนเอง จึงรีบยับยั้งอารมณเอาไวทันที

แตวาเฉิงอินกลับยังคงยิ้มหนาชื่นตาบาน ทาทางไมแยแสใสใจ ‘ไม

เปนไร ไมตองสนใจขาหรอก พูดมาตามตรงก็พอ...ทานอยากพูดวาไมแปลก
ที่แขกพวกนั้นจะชอบลวนลามขาสินะ?’

อันเซาโหยวมิไดเอยตอบ จึงถือเปนการยอมรับอยางเงียบๆ

‘เฮอะๆ...เซาโหยว ทานเคยประสบกับยามที่เรียกฟาฟาไมขานรับ
เรียกดินดินไมตอบสนอง หรือไม?’ เฉิงอินถามเชนนี้ หลังจากเห็นสีหนา
4
ฉงนสนเทหของอันเซาโหยว เขาก็หัวเราะออกมาอีกครา ‘คงจะไมเคยกระมัง!’

‘เคยหรือไมเคยมันเกี่ยวกับเรื่องนี้อยางไร?’

32