Page 37 - อ่านฟรี บุพเพบาป 2 (เล่มจบ)
P. 37
à«‹ÍËÃÙ¤§Ù¤§
à«‹ÍËÃ
อันเซ่าโหยวขยับเขยื้อนด้วยความไม่สบายใจ แต่เขากลับพบว่า
ร่างกายครึ่งซีกของตนเองยากจะกระดิกกระเดี้ยได้จึงขมวดหัวคิ้วนิดๆ คราวนี้
เปลือกตาอันหนักอึ้งก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเสียที ลืมขึ้นช้าๆ อย่างสั่นระริก
เล็กน้อย
หากเป็นเมื่อก่อนคงจะลืมตาขึ้นมาทั้งสองข้าง สิ่งที่เห็นคงจะเป็น
ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่เบื้องหน้า แต่ว่าคราวนี้กลับแตกต่างไป อันเซ่าโหยว
ถ่วงเวลาอยู่เป็นนานกว่าจะพบว่าตนเองลืมตาได้เพียงข้างเดียวเท่านั้น ส่วน
อีกข้างกลับมีแต่ความมืดมิดอย่างไร้ที่สิ้นสุด
ทั่วทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาแทบจะถูกพันด้วยผ้าขาวไปทุกหนแห่ง แม้
กระทั่งใบหน้าก็เหลือเพียงดวงตาข้างหนึ่งและแก้มข้างขวาหนึ่งในสามส่วน
เท่านั้นที่โผล่พ้นออกมาด้านนอก
เมื่อรับรู้ได้ว่าบนเตียงเกิดความเคลื่อนไหว เจ้าของห้องก็เดินเข้ามาดู
เขาสวมชุดผ้าดิ้นสีขาว เส้นผมสีด�าสนิทถูกรวบเอาไว้ด้านหลังศีรษะ มอง
อันเซ่าโหยวครู่หนึ่งด้วยใบหน้าราบเรียบ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาตรวจดู
อุณหภูมิร่างกายของอันเซ่าโหยว หลังจากผ่านไปสักพักถึงค่อยเดินจากไป
“นายท่าน เขาตื่นแล้ว ท่านจะเข้ามาดูหรือไม่?” เขาถอยไปอยู่อีกด้าน
จากนั้นเอ่ยถามคนที่อยู่ข้างๆ
เมื่อได้ยินค�าเรียกขานแปลกๆ อันเซ่าโหยวก็อดชะงักงันไปมิได้
“ต้าไป อย่าเรียกข้าแบบนี้ ไม่รื่นหูเลยสักนิด!” คนที่เอ่ยพูดตัวสั่น
สะท้านเบาๆ จากนั้นจึงค่อยเดินมาที่ข้างเตียง
“เจ้าตื่นแล้วหรือ?”
35
