Page 17 - อ่านฟรี บุพเพบาป 1
P. 17
à«‹ÍËÃ
à«‹ÍËÃÙ¤§Ù¤§
เอกลักษณ์ที่ชวนให้คนรู้สึกประหลาดใจอยู่อย่างหนึ่งคือ...นายบ�าเรอทุกคน
ในร้านล้วนแต่ยินยอมพลีกายขายตน ไม่มีการบีบบังคับหรือยุยง และก็มิได้
รังเกียจในอาชีพนี้ ด้วยเหตุนี้เมื่อมีลูกค้ามาเยือนที่ร้าน นอกจากสาเหตุ
ทางด้านสุขภาพร่างกายแล้ว ไม่เคยมีคนปฏิเสธที่จะรับแขกมาก่อน จุดนี้ท�าให้
บรรดาลูกค้าพึงพอใจยิ่ง
กิจการที่ร้านนี้คึกคักเป็นอย่างมาก ทั้งลูกค้าหน้าเก่าหน้าใหม่พากัน
แวะเวียนอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งไปกว่านั้นคนที่มาเยือนเพราะได้ยินชื่อเสียงของ
ร้านก็มีไม่น้อย กิจการดีวันดีคืน เหล่านายบ�าเรอเห็นเช่นนี้ก็ปลาบปลื้มยินดี
ตามไปด้วยเช่นเดียวกัน
แน่นอนว่าการดึงดูดลูกค้าให้ได้นั้นไม่เพียงแต่ต้องบริการอย่างรอบคอบ
เอาใจใส่ รูปโฉมของนายบ�าเรอก็จะให้ย�่าแย่น่าเกลียดมิได้ จุดนี้ยิ่งไม่มีผู้ใด
เป็นกังวล ด้วยการวางแผนอย่างเฉียบคมชาญฉลาดของเถ้าแก่น้อยคนปัจจุบัน
บุรุษหนุ่มรูปงามล้วนไม่มีผู้ใดเล็ดลอดสายตาแหลมคมของเขาไปได้
แต่ดังค�าที่ว่าคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ส�าหรับเหล่านายบ�าเรอแล้วเรื่องของ
เถ้าแก่น้อยเย่าหลิงยังคงถือเป็นปริศนา ไม่สิ ควรพูดว่าคนที่เคยเป็นเถ้าแก่
ของหอฉินยวนล้วนแต่เป็นปริศนาทั้งสิ้น
กิจการของหอนายบ�าเรอแห่งนี้ดูเหมือนเป็นการสืบทอดจากพ่อสู่ลูก
ลูกรับช่วงต่อจากพ่อ แต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่า ‘ลูก’ นี้มาจากไหน
ยกตัวอย่างเถ้าแก่น้อย บิดาของเขาคือเถ้าแก่คนที่แล้ว แต่ว่าอยู่มา
วันหนึ่งเดือนหนึ่งปีหนึ่ง จู่ๆ เขาก็พา ‘ภรรยารัก’ ที่เป็นบุรุษเหมือนกันมาที่นี่
หลังจากนั้นไม่นาน อยู่มาวันหนึ่งเดือนหนึ่งปีหนึ่งอีกครา เขาก็พา ‘ลูกรัก’
15
