Page 50 - อ่านฟรี โฉมงามปรมาจารย์เครื่องหอม
P. 50
โฉมงำมปรมำจำรย์เครื่องหอมมปรมำจำรย์เครื่องหอม
48 โฉมงำ
ลงบนร่างของเขา แต่หนีฟางเฟยกลับห้ามปราม จากนั้นมองเขาอย่างยิ้มๆ “คง
ต้องท�าให้นายท่านเจิงผิดหวังแล้ว หลังจากบุตรชายจอมมักมากที่ท่านเลี้ยงดู
อบรมมาท�าร้ายสาวใช้ของข้าแล้ว ก็บอกให้ข้าเชื่อฟังค�าสั่ง สั่งให้ข้าปลดเปลื้อง
เสื้อผ้าของตนเองออก แล้วเขาจะไม่ท�าร้ายข้า แต่คิดไม่ถึงว่าข้ายังไม่ทันจะขยับ
ตัว เขาก็อดใจรอไม่ไหวถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเปลือยเปล่า ซ�้ายังบอกให้ข้าดู
องคชาติของเขาที่แม้แต่ตัวเขาเองก้มหน้ามองก็ยังหาไม่เจอ”
เมื่อวาจานี้โพล่งออกมา ทั้งนอกและในศาลก็เงียบเป็นเป่าสาก ทว่าเพียง
ชั่วพริบตาเดียวก็มีคนหัวเราะ “พรืด” ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ จากนั้นตามมา
ด้วยเสียงกลั้นหัวเราะที่มากมายยิ่งกว่า ทั้งยังมีบางคนเริ่มซุบซิบนินทาเสียงต�่า
เบา สายตามองตรงไปยังหว่างขาของคุณชายใหญ่สกุลเจิง นึกไม่ถึงว่าเขารูปร่าง
ออกจะสูงใหญ่ แต่ตรงนั้นกลับเล็กจ้อยปานนี้?
คุณชายใหญ่สกุลเจิงเป็นคนเย่อหยิ่งทระนงตัว ถูกประคบประหงม
เลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีตั้งแต่เยาว์วัย ถูกบิดามารดาและญาติผู้ใหญ่ประคองเอาไว้
ในฝ่ามือ กอปรกับ°านะทางครอบครัวและรูปโฉมล้วนไม่เป็นสองรองใครในอ�าเÀอ
เหอจือ ไหนเลยจะเคยถูกผู้คนหัวเราะเยาะดูแคลนเช่นนี้?
นอกจากนั้นคงจะไม่มีบุรุษคนใดทนโดนผู้คนดูถูกว่าตรงนั้นเล็กได้หรอก
ดังนั้นคุณชายใหญ่สกุลเจิงจึงแผดเสียงค�ารามออกมาอย่างไม่ยั้งคิด “เจ้าพูดจา
ซี้ซั้ว! ตอนนั้นโคมไฟดับไปแล้ว ข้าจะสั่งให้เจ้าดูองคชาติของข้าได้อย่างไร!”
“เจ้าลูกเวร!” เจิงอวี้ตŽาตวาดลั่น เหตุใดบุตรชายของเขาคนนี้ถึงได้โง่เง่า
ปานนี้หนอ นี่ไม่เท่ากับยอมรับผิดออกมาเองหรืออย่างไร!
คุณชายใหญ่สกุลเจิงสีหน้าพลันซีดขาว เมื่อเขาตระหนักได้ว่าตนเองพูด
อันใดออกไปก็ตัวอ่อนยวบล้มแหมะลงกับพื้นในทันใด
รอบด้านเงียบกริบไร้สรรพเสียง เจิงอวี้ตŽากลั้นหายใจพลางถลึงตาจ้อง
หนีฟางเฟยเขม็ง สีหน้าคล�้าเครียดจนแทบจะด�ามืด และเพราะสายตาเช่นนี้ท�าให้
คนที่อยู่รอบๆ ไม่กล้าเคลื่อนไหวซี้ซั้ว ทั้งยังไม่กล้าส่งเสียงใดๆ ออกมา ได้แต่
หัวเราะเยาะอยู่ในใจว่าที่แท้คุณชายใหญ่สกุลเจิงก็เป็นคนโง่เขลา ถึงได้กล้า
ยอมรับออกมากลางศาลว่าตนเองเป็นโจรเด็ดบุปผา!
