Page 46 - อ่านฟรี โฉมงามปรมาจารย์เครื่องหอม
P. 46
โฉมงำมปรมำจำรย์เครื่องหอมมปรมำจำรย์เครื่องหอม
44 โฉมงำ
แผ่วเบา
หนีฟางเฟยยิ้ม “ถูกต้อง ได้กลิ่นตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว เมื่อครู่ที่ตั้งใจเดิน
ดมทีละคนๆ ก็แค่แสร้งท�าเท่านั้น” นางตอบด้วยสุ้มเสียงต�่าเบาเช่นเดียวกัน
หลี่รุ่ยหลินประสาทการได้ยินดียิ่ง วาจากระซิบกระซาบของทั้งสอง
ล้วนเข้าสู่หูของเขาทั้งหมด นัยน์ตาสีด�าล�้าลึกของเขาจึงเจือด้วยรอยยิ้ม มีความ
มั่นใจเปี›ยมล้นว่าเรื่องวุ่นวายในวันนี้นายอ�าเÀอตู้จะไม่ได้สมใจหวังอย่างแน่นอน
เพียงแต่จมูกของแม่นางผู้นี้ช่างสุดยอดจริงๆ ผู้คนมากมายปะปนแออัดอยู่
ด้วยกัน แต่นางยังสามารถแยกแยะกลิ่นบนร่างของแต่ละคนได้?
ทว่า...ยามที่นางกับเขาอยู่ห่างกันแค่เพียงก้าวเดียว เขาได้กลิ่นหอม
ดอกกล้วยไม้อ่อนๆ มาจากบนร่างของนาง เหมือนกับกลิ่นหอมอันสดชื่น
ของบุปผาที่ได้สัมผัสตอนเดินอยู่กลางป่าไพรในยามเช้าตรู่ ท�าให้เขาจดจ�าได้
อย่างลึกซึ้ง
หลังจากเจิงอวี้ตŽาเห็นว่าทุกคนที่บุตรชายลากตัวมาดมกลิ่นต่างส่ายศีรษะ
เขาก็ไปยืนกลางศาลแล้วประสานมือคารวะ “ทุกคนต่างรู้แล้วว่าแม่นางผู้นี้ชี้ตัว
บุตรชายข้าว่าเป็นโจรเด็ดบุปผา แต่หากพูดถึงรูปโฉมชาติตระกูลแล้ว บุตรชาย
ของข้าจ�าเป็นต้องท�าเรื่องผิดศีลธรรมพรรค์นี้ด้วยหรือ? อีกอย่างเชื้อพระวงศ์
ราชวงศ์จินต่างก็ชมชอบเครื่องหอม ราษ®รย่อมพากันใช้ตามเป็นธรรมดา หาก
มิใช่ราษ®รที่ยากจนข้นแค้นโดยส่วนมากแล้วคนทุกเพศทุกวัยต่างก็พกถุงหอม
กันทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีการน�าเสื้อผ้าไปอบก�ายานหอม กลิ่นบนร่างของ
บุตรชายข้าคือกลิ่นเครื่องหอมที่ใช้กันเป็นประจ�าในบ้าน ในวันหนึ่งไปไหนมาไหน
มากมาย กลิ่นหอมบนร่างเบาบางจนไม่มีผู้ใดได้กลิ่น แต่แม่นางกลับกล่าวหา
ไม่ยอมหยุด ฉะนั้นอย่าได้โทษว่าข้าไม่เกรงใจ” เขาพูดแก้ต่างเสียงดังอย่าง
เชื่อมั่นเต็มปากเต็มค�า
“กล่าวอย่างนี้ก็ไม่ผิดเช่นกัน” หน้าม้าที่ซุกซ่อนปะปนอยู่ในหมู่ฝูงชน
ค่อยๆ ทยอยส่งเสียงขานรับอีกครา
ที่เหนือความคาดหมายคือ หนีฟางเฟยกลับพยักหน้าด้วยเหมือนกัน
“นายท่านเจิงกล่าวได้มีเหตุผลยิ่ง” ครั้นเจิงอวี้ตŽาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกล�าพองใจ
