Page 14 - อ่านฟรี ตราบที่หัวใจเพรียกหา
P. 14
1
พอเข้ากลางเดือนตุลาคม แถบโฮคุชินก็หนาวขึ้นทุกวัน ทิวเขา
ซึ่งเคยมีสีแดงและเหลืองแต่งแต้มเริ่มลดทอนความมีชีวิตชีวาของ
สีสัน ผู้คนที่อาศัยแถบนี้จึงรับรู้ได้ทางสายตาว่าฤดูหนาวอันยาวนาน
จะมาเยือนอีกครั้ง
ในวันหนึ่งที่ฤดูใบไม้ร่วงล่วงเข้าครึ่งหลังแล้ว โคยามะ โอมิ
ถูกเรียกมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในเมืองนางาโนะ เขานั่งท�าหน้า
ตกตะลึงขณะถือถ้วยกาแฟในมือข้างหนึ่ง
“ค�าสั่งย้าย...หรือครับ”
“ใช่ ในที่สุดนายก็จะได้ย้ายกลับเข้าเมืองแล้วนะ”
ซากาอิ คาซึฮิโระซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาและเปรียบเหมือนพ่อ
ของโอมิสูดกาแฟในถ้วยดังซู้ด แล้วผุดยิ้มนุ่มนวล แต่พอเห็นปฏิกิริยา
ตอบสนองของผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ตรงหน้า เขาก็ขมวดคิ้ว
“ไหงท�าหน้าแบบนั้นล่ะ นายเฝารอค�าสั่งย้ายจะแย่อยู่แล้ว
ไม่ใช่รึ ท่าทางไม่ดีใจเลยนี่”
“เอ่อ ผมตกใจซะมากกว่าน่ะครับ เพราะที่ผ่านมาผมขอเท่าไร
ก็ไม่มีค�าสั่งย้ายสักทีแท้ๆ”
“โลกเราก็เป็นแบบนั้นแหละ ยังไม่ได้ก�าหนดรายละเอียด
หรอกนะว่าเมื่อไร แต่ถึงจะอดย้ายภายในฤดูใบไม้ร่วง ก็ได้ย้ายช่วง
ฤดูใบไม้ผลิแน่ละ”
12 ตราบที ่ หัวใจเพรียกหา
