Page 34 - อ่านฟรี มนตร์ดาริกา

32 ม น ต ร ด า ริ ก า
นองคงแคเปนลม” เธอเชื่อแบบนั้น ดูสีหนานองซีดเผือด
“มียาดมไหมคะ” ดารินทรวิ่งไปขอยาดมคนที่เดินไปเดินมา เจอสายหนาเธอ

ก็วิ่งเขาไปในรานอาหารตามสั่งขางทางรานหนึ่งที่ปลูกเปนเพิงบังฝนบังแดด “มียาดม
ไหมคะ” คําถามเดิมถามคนที่นั่งโตะริมๆ ปาคนหนึ่งนั่งรอผัดกะเพรา แกยื่นให

หญิงสาวไหวขอบคุณ
การกระทําของหญิงสาวอยูในสายตาคุณชาย เขาเผยรอยยิ้มจาง เธอชาง
ไมถือตัว เด็กคนนี้เปนใครไมรูแตกลับชวยไว ซํ้ายังไปไหวขอยาดมจากคนที่ไมรูจัก

นํ้าใจคนรวยก็มีเหมือนกันนี่ ชายหนุมคิดไปแบบนั้นจนเผลอยิ้มคาง กระทั่งหญิงสาว
ไดยาดมวิ่งกลับมา

ไมเพียงแตยาดม ยังมีผาเย็นๆ ติดมาดวยหนึ่งผืน ดารินทรเช็ดหนาเช็ดตา
ใหนอง สวนคุณชายผูไมเคยทําแบบนี้เปนฝายจอยาดมใหเด็กนอยสูดดม บรรเทา

อาการเปนลม
“โธ...ตัวนิดเดียว ไมรูเปนอะไรทําไมถึงเปนลมได” ดารินทรสังเกตเสื้อผาบน

ตัวเด็กผูหญิงคนนี้ ทั้งเกาทั้งขาด ถาที่บานคุณหนูคงทําเปนผาขี้ริ้ว หรือไมก็ทิ้งลงขยะ
มันไมเหลือความเปนเสื้อผาดวยซํ้า ไมรูมันจําไดหรือเปลาวาตัวเองเคยเกิดเปนเสื้อ
บอยครั้งหรือทุกครั้ง คุณชายไมเคยคิดถึงใคร ครั้นพอเห็นการกระทําของ

หญิงสาวก็ปนหนาเศราสรอยสงสารเด็กตัวนอยมอมแมม เธออุมรางเด็กนอยโดย

ไมนึกรังเกียจ ถาเปนคุณหนูบานอื่นมีหรือจะแตะตอง ยิ่งเปนเขาดวย ไมไดละเอียด
ออน ไมไดใสใจปญหาสังคม วันๆ ทํางานคลุกคลีอยูกับนํ้ามันเครื่อง เครื่องยนต เศษ
เหล็ก เครื่องมือชาง มีแตความแข็งกระดางของเหล็กและเพื่อนผูชายดวยกัน ทําให

เขาไมไดใสใจอะไรทํานองนี้
“ดูคุณดาเปนหวงเด็กคนนี้นะครับ”

“นาสงสารไหมละคะ ตัวก็ผอม เสื้อผาทั้งเกาทั้งขาด ฟนสิหนู” ดารินทร
อยากรูที่มาที่ไปของเด็กคนนี้ ทําไมถึงเดินโซเซมาเปนลมแถวนี้ได เวลาแบบนี้เด็กๆ

ควรอยูบานทําการบาน หรือไมก็กินขาวอยูกับพอแมสิถึงจะถูก
รางของเด็กขยับ ดารินทรกระตือรือรนมาก รูสึกดีใจขึ้นมาทันใด มองหนา