Page 36 - อ่านฟรี มนตร์ดาริกา

34 ม น ต ร ด า ริ ก า
“หนูอยากกินขาวผัดคะ พี่ชวยสั่งขาวผัดใหหนูหนอยสิคะ” รานนี้หนูนอยเคย
เดินผานบอยครั้ง ไมกลาเขาไปวุนวาย ดูหนาตาเจาของรานดุๆ เกรงโดนดุ จึงไดแต

มองดูผูคนนั่งกินอยางเอร็ดอรอยอยูหางๆ
“นองครับ ขอขาวผัดหนึ่งจานครับ หนูอยากกินขาวผัดอะไร” คุณชายสอบถามเด็ก

“อะไรก็ไดคะ” ขอแคไดกิน มีอาหารตกถึงทอง อะไรก็ไดไมเรื่องมาก
“งั้นขอขาวผัดกุงที่หนึ่งครับ” สักครั้งอยากใหนองไดกินดีๆ ปกติไมคอยชวย
สังคมเทาไร ชวยใหนองคนนี้อิ่มไมไดหมดเปลืองเทาไร หนุมใจหยาบนิดหนอยแอบคิด

“คุณชายดูคลองแคลวในการสั่งอาหารตามสั่งนะคะ” คุณชายอยางเขาสั่ง
อาหารตามสั่งไดคลองอยางไมนาเชื่อ เปนลุคที่เธอไมคาดคิดมากอน ปกติจะมีพวก

บาว คนรับใชยกอาหารสํารับมาวางตรงหนา บางทีคนกินยังไมรูดวยซํ้าวาพวกบาว
ยกอะไรมาใหกิน มีหนาที่กินก็กินเทานั้น

“ผมอานที่เขาติดขางฝาครับ” เขาหาขออางไดเร็วเมื่อสายตาหันไปเจอปาย
ขนาดใหญที่ติดขางฝารานที่สรางขึ้นงายๆ ดวยสังกะสีเกาๆ

“ออ ใชจริงดวยคะ รานเขามีติดไวนี่นา ดาก็ลืมมอง แบบคุณชายไมนาชินกับ
การสั่งอาหารตามสั่ง” อาหารเหลานี้เหมาะกับคนระดับเธอ ไมใชคุณชายผูสูงศักดิ์มี
เชื้อมีสาย เธอพาเขามาลําบากแทๆ เพิงรานอาหารตามสั่งนี่ก็รอนไดใจ พัดลมสักตัว

ยังไมมีบริการลูกคา ขึ้นชื่อวารานอาหารขางทางก็แบบนี้ทั้งนั้น

หนูนอยกินขาวอยางเอร็ดอรอย กินเหมือนอดอาหารมาสักเดือนสองเดือน
กมหนากินอยางเดียว บางครั้งก็ติดคอสําลักอักๆ
“ใจเย็นๆ คอยๆ กินสิเดี๋ยวติดคอ นี่จะนํ้า” ดารินทรลูบหลังเด็กนอยอยาง

ออนโยน สงแกวนํ้าพลาสติก นํ้าฟรีบริการตัวเอง ปายกระดาษติดไวชัดเจน คุณชาย
เปนคนตักมาบริการ เขาทําแบบนี้เหมือนคุนเคยกับรานรวงพวกนี้

คุณชายเชนเขานี่นะหรือ เดินไปตักนํ้ามาบริการเด็กนอยมอมแมม หรือเขา
เปนคุณชายไมถือเนื้อถือตัว เห็นใครลําบากไมไดเปนตองชวยเหลือโดยไมคิดถึงเชื้อ

หรือยศศักดิ์ ผูชายคนนี้ชางแสนดีจริงๆ
พอกินอิ่ม “หนูขอซื้อขาวไปฝากยายไดไหมคะ” เด็กนอยกินขาวผัดกุงจนเกลี้ยง