Page 49 - อ่านฟรี หลงเล่ห์เสน่ห์คุณชาย
P. 49
อ้ายถง 47
“ขอให้หนิงอ๋องซื่อจื่อสามารถอดทนได้อีกเดือนหนึ่งด้วยเถิด”
“ไม่ทนแล้วจะท�าอะไรได้? พวกเราเข้ามาแล้ว และเขายังต้องพึ่งพาพวกเรา
เข้าเป่ยฉี” ฉีม่อเหยียนไม่ประมาทเหลียงซื่อฉีแต่ก็ไม่ได้ให้ความส�าคัญมากนัก
ในสายตาของเขาเหลียงซื่อฉีเป็นเพียงตัวละครเล็กๆ เท่านั้น
ฉินอวี้ไป๋กินเกี๊ยวมาสามวันติดแล้ว แรกๆ เหยียนหมิงหลานรู้สึกเครียด
ต่อมาก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย จนในที่สุดก็เป็นฝ่ายทักทายเขาเอง คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ
เขาก็ยิ้มให้นางพร้อมกับเอ่ยปากถามว่า...
“แม่นางจ�าข้าได้อย่างไร”
“ดวงตา” เหยียนหมิงหลานพูดโพล่งออกมา แต่ครู่ต่อมานางก็รู้สึกตัวว่า
ตนเองพลั้งปากพูดออกไปจึงรีบยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาทั้งสองเบิกโพลง ร้ายกาจ
มาก ท�าไมขุดหลุมพรางให้นางกระโดดลงไปโดยไม่บอกกล่าวกันสักค�า?
ฉินอวี้ไป๋อดข�าไม่ได้ เสียงหัวเราะที่นุ่มนวลนั้นไพเราะน่าฟัง ท�าให้คนฟัง
รู้สึกสนิทสนมได้ง่าย พริบตาเดียวก็ท�าให้ลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้เคยหมายหัว
เขาไว้ว่าเป็นบุคคล...อันตราย
เหยียนหมิงหลานกัดฟันด้วยความขัดเคือง “ท่านช่างขี้โกงนัก!” ไม่เห็น
เหมือนกับหน้าตาเลยสักนิด นางถึงได้ไม่ทันระวังตัว
“ขออภัยด้วย เดิมทีข้าไม่คิดที่จะรบกวนแม่นาง เพียงแต่เก็บความอยากรู้
อยากเห็นไม่ได้ชั่วขณะ”
ถึงแม้นางรู้ดีว่าจะตัดสินคนจากหน้าตาไม่ได้ แต่ผู้ชายคนนี้อ่อนโยนมาก
จริงๆ ท�าให้คนยากที่จะรู้สึกอาฆาตแค้นเขา เหยียนหมิงหลานนั่งตัวตรงแล้วพูด
ว่า “ข้าเรียนแพทย์ มีความไวต่อการสังเกตผู้คนมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป การ
ที่ข้าจ�าคุณชายได้ ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะจ�าคุณชายได้ อย่างเช่นน้องชาย
ของข้าก็จ�าไม่ได้” หลายวันมานี้เขาก็เจอน้องชิง แต่น้องชิงแค่ขยิบตากับนาง พูด
เสียงเบาว่า “คุณชายคนนั้นรูปงามมาก” เชื่อว่าเขาก็คงได้ยินเช่นกัน เห็นได้อย่าง
