Page 53 - อ่านฟรี หลงเล่ห์เสน่ห์คุณชาย
P. 53
อ้ายถง 51
คนนอกไม่รู้ ดังนั้นนางจะต้องแสดงท่าทางให้เห็นว่าไม่มีความมั่นใจในเรื่องนี้
แม้แต่น้อย “ข้าไม่แน่ใจจริงๆ ว่าจะเกลี้ยกล่อมอาจารย์ส�าเร็จหรือไม่ คงต้อง
ลองดูก่อน”
“ข้าเข้าใจ แม่นางยอมออกหน้าช่วยข้าก็พอแล้ว” ฉินอวี้ไป๋วางเงินลงข้างๆ
ชามแล้วยืนขึ้น “พรุ่งนี้ขอให้ได้รับข่าวดีจากแม่นางเหยียน ข้าขอลาก่อน”
เหยียนหมิงหลานมองฉินอวี้ไป๋ขึ้นรถม้าคันหนึ่งก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ท�าไม
ถึงมีความรู้สึกเหมือนก�าลังโดนคนจูงจมูก? แต่ว่าเวลาเพียงไม่นานเขาก็เปลี่ยน
จาก ‘ศัตรู’ กลายเป็น ‘สหาย’ มันต่างกันมากเกินไปหรือไม่ ดีล่ะ นางยอมรับว่า
ตัวเองเป็นคนชอบความสวยความงาม ขาดภูมิคุ้มกันชายรูปงาม นับเป็นเรื่อง
ปกติของมนุษย์
“ท�าไมเจ้าจึงรู้จักคุณชายคนนั้น” เหยียนหมิงชิงเข้ามายืนข้างๆ
เหยียนหมิงหลานอย่างเงียบๆ
เหยียนหมิงหลานตกใจ ถลึงตามองด้วยความขุ่นเคือง “ท�าไมเจ้าชอบ
ท�าให้คนอื่นตกใจนะ”
เหยียนหมิงชิงท�าท่าทางเหมือนเหยียบโดนมูลสุนัข “ระยะนี้เจ้าขวัญอ่อน
ไปหน่อยหรือเปล่า”
“คราวหน้าเจ้าก็ระวังตัวให้ดี อย่าตกอยู่ในอุ้งมือข้าโดยเด็ดขาด”
“เจ้าดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถิด อย่าโง่ให้คนหลอกก็แล้วกัน” สาวน้อยนี่
ฉลาดหลักแหลม ทระนงตนว่าฉลาดกว่าคนอื่นมาตั้งแต่เด็ก เขาพอจะมองออก
ว่าในสายตานาง ผู้ชายในหมู่บ้านไม่ใช่คนโง่ก็เป็นคนธรรมดาๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น
ตอนนี้มีผู้ชายที่ดูโดดเด่นขนาดนี้ปรากฏตัวขึ้น นางยิ่งเป็นคนชอบความสวยงาม
จะไม่หลงจนหัวปักหัวป�าได้อย่างไร
เหยียนหมิงหลานท�าเสียงฮึ “ข้าโง่ขนาดนั้นเลยหรือ”
“ข้าจ�าได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งตอนเห็นใต้เท้าจือฝู่ที่เหยินเหอถัง เจ้าถึงกับ
จ้องเขาตาเป็นประกาย พึมพ�ากับตัวเองว่า ‘ท่าทางดูภูมิฐานสง่างามดุจดัง
ทั่นฮัวหลาง เลย’ แล้วเกือบจะน�้าลายไหลด้วย ช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก!”
7
“...นั่นเป็นเรื่องสมัยเด็กๆ ท�าไมเจ้ายังไม่ลืมอีก” เป็นครั้งแรกที่พบชายหนุ่ม
