Page 46 - อ่านฟรี รักเมื่อวันวาน
P. 46
่
รักเมือวันวาน
“อีกาหน้าสถานีมันคุ้นจนเสียนิสัยแล้ว”
รุ่นพี่มายะจังนิ่วหน้า หยิบไม้กวาดและที่โกยผงริมผนังออกมาแล้วลงมือเก็บกวาด
เศษขยะที่กระจัดกระจายพลางบ่นอุบอิบว่า ให้ตายสิ เละเทะหมดเลย
“ท�าไมถึงไม่โกรธล่ะ?”
พอถามขึ้น รุ่นพี่มายะจังก็ยิ้มพลางส่งเสียง “หืม?” คล้ายจะบ่ายเบี่ยง
“หมอนั่นเป็นพวกที่ถ้าไม่ต่อว่าแรงๆ จะเหลิงนะ”
“นั่นสินะ”
“ในเมื่อรู้อยู่แล้ว ท�าไมถึงยอมยกโทษให้ง่ายๆ แบบนั้น หรือว่ารุ่นพี่มายะจัง
ก็คิดเหมือนสุวะ? ขอแค่ได้เที่ยวเล่นกับคนที่อยู่ด้วยแล้วสนุกในตอนนั้นก็พอแล้วเหรอ?”
แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกว่าวิธีการถามไม่น่าฟังนัก
“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่ก็นะ มันไม่ใช่เรื่องที่จะไปได้สวยแบบนั้นใช่ไหมล่ะ”
รุ่นพี่มายะจังพึมพ�าพลางท�าความสะอาดต่อ ไม่มีการโวยวายว่า ‘หนวกหู’ พร้อม
กับเข้ามาเตะเหมือนทุกที มีเพียงเสียงกวาดพื้นถนนดังก้องประตูหลังร้านอันเงียบสงัด
ท้องฟาต้นฤดูร้อนที่มืดสลัวเมื่อครู่สว่างขึ้นอย่างรวดเร็ว ทิวทัศน์รอบข้างแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ
“เดี๋ยวหมอนั่นก็ท�าเหมือนเดิมอีก ถึงตอนนั้นจะท�าอย่างไร?”
มือของรุ่นพี่มายะจังที่จับไม้กวาดหยุดชะงัก
“อืม ท�าอย่างไรดีนะ”
ทาคาระวางมือซ้อนลงไปบนปลายไม้กวาดด้ามยาว ค้อมตัวเล็กน้อยแล้วลง
น�้าหนักที่มือ อีกฝายท�าหน้าล�าบากใจ แต่การไม่โวยวายใส่รุ่นน้องที่ท�าตัวใจกล้าแบบนี้
ช่างไม่สมเป็นรุ่นพี่มายะจังเอาเสียเลย ไม่เหมาะกับคนใจแกร่งอย่างเขาเลยสักนิด
“ชอบหมอนั่นขนาดนั้นเชียว?”
รุ่นพี่มายะจังเอียงคอ สีหน้าล�าบากใจขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ตอบอะไร
เห็นทีคงได้แต่ท�าใจยอมรับ
ยอมรับเรื่องที่เคยคิดว่าคงเป็นเช่นนั้น แต่กลับไม่ยอมรับมาตลอด
ที่ผ่านมาทาคาระคิดอยู่เสมอว่ารุ่นพี่ใจอ่อนกับสุวะมากเกินไป แต่ดูเหมือน
รุ่นพี่จะหลงรักสุวะมากยิ่งกว่าที่ทาคาระคิดเสียอีก หากตอนนั้นรุ่นพี่โกรธและคาดคั้น
ความสัมพันธ์กับสุวะก็จะสิ้นสุดลง ดังนั้นจึงได้แต่อดทนและแสร้งท�าเป็นให้อภัยโดยไม่
44
