Page 12 - อ่านฟรี รักเมื่อวันวาน
P. 12
่
รักเมือวันวาน
“รู้แล้วน่า”
พอขึ้นไปยืนเหยียบแท่นด้านหลัง จักรยานก็แล่นออกไปอย่างเชื่องช้า ท่ามกลาง
กลีบดอกไม้ที่พร่างพรมลงมาตรงหน้า นักเรียนหญิงที่ก�าลังกลับบ้านต่างเหลือบมองมายัง
พวกตน...หรือพูดให้ถูกต้องคือเหลือบมองสุวะต่างหาก ส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบเซ็นต์
และใบหน้าหล่อเหลาตามสมัยนิยมท�าให้สุวะเป็นคนเนื้อหอมทีเดียว
หากเทียบแค่ใบหน้าหรือส่วนสูงแล้วใช่ว่าทาคาระจะด้อยกว่า แต่เรือนผมสีด�า
ปราศจากการย้อมและเครื่องแบบนักเรียนที่สวมถูกต้องตามระเบียบท�าให้เจ้าตัวดูเชยเมื่อ
อยู่กับสุวะ ความต่างเล็กๆ น้อยๆ อย่างปกเสื้อที่เปดกว้างไม่เท่ากันและความตึงของเสื้อ
นั้นก่อให้เกิดความแตกต่างได้อย่างมหาศาล นี่คือความโหดร้ายของเครื่องแบบนักเรียน
หลังจากซื้อนิตยสารที่ร้านหนังสือหน้าสถานี ทั้งสองก็กลับบ้านของทาคาระด้วย
กัน คลินิกจักษุแพทย์ทาคาระตั้งอยู่หน้าสถานีซึ่งเป็นละแวกที่พัฒนาขึ้นอย่างกะทันหัน
จนคึกคักตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ทาคาระลงจากจักรยานตรงหัวมุมหน้าคลินิก เดินเคียง
ไปกับสุวะที่เข็นจักรยาน ก่อนจะพบคนไข้ที่รอเข้าตรวจรอบเย็นหลายคนก�าลังพูดคุยกัน
อยู่หน้าคลินิก เป็นภาพที่เห็นจนชินตา
“อ้าว โชจัง กลับมาแล้วเหรอจะ”
“โตขึ้นเยอะเชียว ก่อนหน้านี้ยังขี่จักรยานสามล้ออยู่เลยแท้ๆ”
นั่นมันเรื่องสมัยไหนกัน ทาคาระปันยิ้มพลางโค้งทักทายเงียบๆ แล้วเดินผ่านมา
รู้ดีว่าขืนพูดตอบไปแม้แต่ค�าเดียวจะโดนจับตัวเอาไว้ ยิ้มให้แล้วรีบผ่านมานี่แหละดีที่สุด
ทาคาระโดนคนไม่รู้จักทักทายอยู่บ่อยๆ มาตั้งแต่เด็ก ทุกคนล้วนเป็นคนไข้ของ
คลินิกจักษุแพทย์ทาคาระ พวกเขาเหล่านั้นรู้จักทาคาระแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่รู้จักก็ตาม แพทย์
ตามคลินิกในท้องถิ่นนั้นต่างจากแพทย์ที่ท�างานในโรงพยาบาลตามเมืองใหญ่ตรงที่
ทุกคนในครอบครัวต้องใช้ชีวิตโดยระมัดระวังเรื่องการวางตัวอยู่เสมอ
“เป็นลูกหมอก็ล�าบากแฮะ ซ้อนท้ายจักรยานก็ไม่ได้”
“คนค้าขายในท้องถิ่นก็เหมือนกันทุกคนนั่นแหละ แต่พอเป็นอาชีพเกี่ยวกับการ
รักษาพยาบาลแล้ว ความไว้วางใจส�าคัญเท่าชีวิต ท�าอะไรสะเพร่าไม่ได้หรอก ต่อให้เป็น
เรื่องเล็กน้อย ข่าวลือไม่ดีก็แพร่ไวเป็นไฟลามทุ่งอยู่ดี”
“ยุ่งยากชะมัด”
10
