Page 64 - อ่านฟรี สามีเถื่อนขอสำราญ
P. 64

ื
           สำมีเถ่อนขอส�ำรำญ
                 ื
           สำ ม ีเถ ่อนข อส �ำ รำ ญ
                                                                     ื
                  วันน้ท่นักเล่ำนิทำนเล่ำคือเร่องลงโทÉคนเลวก�ำจัดคนช่ว เน้อเร่อง
                                                              ั
                                                                  ื
                      ี
                                        ื
                       ี
                                                                  ี
           ท่สรรหำมำเล่ำก็คือเร่องเก้ำส�ำนักใหญ่ปรำบปรำมพวกมำรเม่อไม่ก่เดือน
                             ื
                                                              ื
             ี
           ก่อน
                    ั
                                       ี
                  คร้นซ่งซินหนิงได้ยินว่ำเก่ยวกับส�ำนักของตัวเองก็แปลกใจอย่ำง
           เลี่ยงไม่ได้ นำงเงี่ยหูตั้งใจ¿ัง ¿ังไป¿ังมำก็รู้สึกว่ำไม่ค่อยถูกต้องแล้ว
                  “อว้½ูหรงจอมยุทธ์หญิงแห่งยุคของยุทธภพ นำงเป็นÈิÉย์ท่น่ำ
                     ี
                                                                    ี
                                                           ้
                                                  ู
                                                                    ิ
                                                           �
                            ุ
                                    ั
                                      ิ
           ภำคภมิใจของประมขวงแห่งวงวญญำณหยก รปโ©มงำมลำรำวเทพธดำ
                ู
                              ั
                                                                     ี
                                                      ี
           บนสรวงสวรรค์ รูปร่ำงอรชรอ้อนแอ้น แม้แต่มำรขย้บุปผำบุปผำไร้ใจท่ม ี
           ประสบกำรณ์เกี่ยวกับสตรีมำกมำยเห็นนำงยังอุทำนด้วยควำมตะลึง และ
           สำบำนว่ำจะต้องเด็ดดอก½ูหรงดอกนี้ให้ได้...”
                                    �
                                                         ี
                                                   ู
                                                          ู
                               ู
                                    ้
                                                                    ู
                   ั
                                                                 ี
                  นกเล่ำนทำนพดจนนำลำยแตก¿องอย่บนเวทสง นำเสยงสงๆ
                                                              ้
                                                              �
                         ิ
                                                 ั
            �
           ต่ำๆ แล้วก็แผ่วหำยไป ทว่ำซ่งซินหนิงท่อยู่ช้นสองกลับ¿ังจนขมับเต้น
                                              ี
           ตุบๆ
                  ตำเ²่ำนี่ได้ยินข่ำวลือมำจำกที่ใด? ปัœนเรื่องใช่หรือไม่?
                                                                  ้
                                                                  ั
                                                  �
                                    ี
                                    ้
                             ุ
                  “ท่เรียกว่ำบุรÉตำมเกยวสตรนนยำกลำบำกรำวกับขวำงกนด้วย
                    ี
                                           ้
                                          ี
                                           ั
           ขุนเขำ บุปผำไร้ใจเข้ำใจดีว่ำธรรมะกับอธรรมไม่อำจอยู่ร่วมกัน แต่เขำ
                                                               ิ
                                      ื
           เอำแต่เ½‡ำคิดถึงนำง¿‡ำ½ูหรง เพ่อให้ได้จิตใจของนำง¿‡ำ เขำจึงท้งเบำะแส
                              ี
           ไว้ตำมทำง น�ำพำให้อว้½ูหรงตำมฆ่ำมำตลอดทำงจนถึงหุบเขำซิวหลัวจริง
           ดังคำด กระบ่ของอว้½ูหรงร้ำยกำจ ทุกกระบวนท่ำล้วนถึงแก่ชวิต แต่ว่ำ
                                                               ี
                       ี
                            ี
           มำรบุปผำไร้ใจกลับรักหยกถนอมบุปผำ ย้งมือไว้ไมตรีทุกด้ำน พยำยำม
                                              ั
                              ั
           สุดชีวิตจนโชกเลือดไปท้งตัว สุดท้ำยก็กดคนงำมไว้ใต้ร่ำงได้ส�ำเร็จ จมจ่อม
           อยู่ท่ำมกลำงทุ่งบุปผำ สำยตำของเขำจ้องมองคนงำมด้วยควำมหลงใหล
                                          ึ
           คล่งไคล้ ปำกก็เอ่ยด้วยควำมรู้สึกลึกซ้ง ‘½ูหรง ขอเพียงสำมำรถได้เจ้ำมำ
              ั
       62
   59   60   61   62   63   64   65   66   67   68   69