Page 12 - อ่านฟรี สามีเถื่อนขอสำราญ
P. 12
สำมีเถ่อนขอส�ำรำญ
สำ ม ีเถ ื ื ่อนข อส �ำ รำ ญ
“จับเจ้ำได้แล้ว” ชำยหนุ่มหัวเรำะเบำๆ บีบประชิดเข้ำมำด้วย
ั
ิ
�
กล่นอำยช่วร้ำย หน้ำอกแข็งแรงล่ำสันกดทับควำมอ่อนนุ่มตรงหน้ำอก
ของนำง ควำมแข็งขึงที่ด้ำนล่ำงนั่นก็แนบกับหว่ำงขำของนำงแน่นเช่นกัน
ุ
ใบหน้ำท่เยือกเย็นสขุมมำตลอดของนำงเผยควำมตระหนกตกใจ
ี
อย่ำงหำได้ยำกยิ่งนักออกมำ
“ยุทธภพล่อแหลมอันตรำย แม้เผชิญหน้ำกับคนตำยก็ไม่อำจ
ประมำทได้”
ข้ำงใบหูของนำงคือไอร้อนจำกกำรเปล่งเสียงพูดของบุรุÉ แม้จะ
ขวำงกั้นด้วยเสื้อผ้ำ ทว่ำอุณหภูมิร่ำงกำยของบุรุÉผู้นั้นยังคงร้อนแผดเผำ
ผิวกำยนำงอยู่ดี
นำงตื่นตกใจเป็นอย่ำงมำก ไม่คำดว่ำตัวเองจะขยับไม่ได้
“เจ้ำวำงยำพิÉ?”
ื
ั
ี
บุปผำไร้ใจช่นชมควำมตระหนกท่เผยออกมำโดยไม่ต้งใจทำง
แววตำของนำงอย่ำงไม่สะทกสะท้ำน
“เจ้ำรู้หรือไม่ว่ำเหตุใดหุบเขำแห่งนี้ถึงเรียกว่ำหุบเขำซิวหลัว เป็น
เพรำะท่ำมกลำงบุปผำนำนำชนิดท่วทุกแห่งน้มีบุปผำพิÉซ่อนอยู่ไม่น้อย
ี
ั
ี
ไม่รู้ว่ำบุปผำพิÉเหล่ำน้ดูดซับเลือดจำกซำกÈพไปมำกน้อยเพียงใดถึงได้
ี
ี
ื
ี
เกล่อนกลำดและงดงำมวิจิตรเต็มหุบเขำเป็นผลส�ำเร็จ และบัดน้ท่แห่งน้จะ
เพิ่มดอก½ูหรงเช่นเจ้ำเข้ำไปอีก”
ซ่งซินหนิงเข้ำใจในทันที ท้งสองประมือกันในหุบเขำย่อมเล่ยงกำร
ี
ั
ี
ถูกหนำมดอกไม้ท่มต�ำได้ยำก และนำงก็คร้ำนท่จะใส่ใจ ดังน้นถึงได้ตก
ิ
ั
ี
ั
หลุมพรำง ส่วนบุปผำไร้ใจท้งๆ ท่รู้ว่ำมีพิÉก็ยังล่อนำงมำท่น่อีก เขำย่อม
ี
ี
กินยำถอนพิÉมำก่อนเเล้ว
10
