Page 32 - อ่านฟรี! SUZUMIYA HARUHI ตอน โรงภาพยนตร์ของสึซึมิยะ ฮารุฮิ 13
P. 32

SUZUMIYA HARUHI ตอน โรงภาพยนตร์ของสึซึมิยะ ฮารุฮิ

          จะให้ช่วยโลกกี่ครั้งก็ได้ แน่นอนว่าพวกเราท�าได้”
                แล้วฮารุฮิก็หัวเราะอย่างสดใสจนดูโง่เง่าไปเลยทีเดียว

                “ท�าไมน่ะเหรอ เพราะฉันเชื่อมั่นแบบนั้นไงล่ะ”


                เพราะแบบนั้นแหละ—
                พวกเราเลยมาอยู่ที่นี่ อาจจะข้ามสถานที่ส�าคัญที่ควรไปก่อนมาเยอะ ไม่ได้เก็บ

          ไอเทมที่จ�าเป็น ไม่ได้เพิ่มเลเวลเลยตั้งแต่จุดเริ่มต้น อยู่ๆ ก็โดดมายังจุดสุดท้ายในทันที
                ปราสาทจอมมารต้งตระหง่านตระการตาอยู่ด้านหน้า มีเมฆฝนฟ้าคะนองเป็น
                              ั
          ฉากหลัง แผ่รัศมีน่าเกรงขาม กลิ่นอายความชั่วร้ายโชยมาราวกับมีคลื่นความหวาดกลัว
          แผ่ซ่านออกมา ทาให้รู้สึกหนักอ้งในใจพอสมควร สัญชาตญาณบอกให้ถอยห่างจนไม่อาจ
                      �
                                 ึ
          ก้าวไปข้างหน้าได้อีก
                “จะท�ายังไงต่อ ฮารุฮิ”
                ผมถามผู้กล้าสาวที่เงยหน้ามองปราสาทราวกับก�าลังชมภูเขาไฟฟูจิ
                “พวกเรามาถึงน่โดยแทบไม่ได้ต่อสู้อะไรเลย อาจจะเป็นเหมือนตอนเจอมังกรอีก
                            ี
          ก็ได้ คือพ่ายแพ้ยับเยิน จะท�ากี่ครั้งก็คงเหมือนเดิม”
                “ผมก็คิดแบบนั้นครับ”
                      ี
                                                  ี
                แปลกท่โคอิซึมิเห็นด้วยกับผม เขากอดพิณท่ไม่ได้ใช้อะไรนอกจากตอนดีดใน
          บาร์เหล้าเอาไว้แน่น
                “คงไม่ใช่ศัตรูท่เอาชนะด้วยวิธีปกติได้ น่คือจอมมารนะครับ ในปราสาทคงเต็ม
                           ี
                                             ี
          ไปด้วยสัตว์ประหลาดและกับดักมากมาย ไม่รู้ว่าจะไปถึงบัลลังก์ของจอมมารได้ไหม”
                “คงงั้นแหละ” ฮารุฮิตอบ แต่ยังคงยิ้มไม่เปลี่ยน แสดงว่าไม่หวั่นไหวอะไรเลย
                “......”

                นางาโตะไม่พูดอะไร ยืนน่งเงียบเหมือนดอกไม้กลางฤดูหนาวท่บานอย่างสงบ
                                                               ี
                                   ิ
          ท่ามกลางฝูงคน
                “ไม่เป็นไรหรอกน่า”
                ฮารุฮิตอบอย่างมั่นใจ แล้วดึงรุ่นพี่ที่ตัวสั่นกึกๆ ในชุดคลุมเข้ามาใกล้ๆ

                “ตรงนี้ให้มิคุรุจังจัดการเอง”


                                         30
   27   28   29   30   31   32   33   34   35   36   37