Page 47 - อ่านฟรี! เพื่อนบ้านแสนดีขอไออุ่นทีเถอะ (เล่มเดียวจบ)
P. 47
SACHI UMINO
ั
ั
ิ
ึ
หำยสำบสูญแล้ว โทโมฮำรุก็ยังตัดใจไม่ลง และเก็บมันไว้ในล้นชักจนกระท่งข้นช้นมัธยม
ปลำย
ตอนท่น�ำไอศกรีมกับดอกไม้ไฟไปท้ง หัวใจของเขำเหมือนถูกบีบรัดจนเจ็บ คล้ำย
ี
ิ
โดนตอกย�้ำว่ำพ่อจะไม่มีวันกลับมำอีกแล้ว
ั
ดังน้นตอนท่เลิกใช้นำมสกุล จะต้องทรมำนกว่ำเป็นเท่ำตัวแน่นอน แต่อำจจะ
ี
ใกล้ถึงเวลำอันควรแล้วก็ได้
โทโมฮำรุมองชื่อของแม่ที่เพิ่งบันทึกลงไป แล้วลองพึมพ�ำชื่อตัวเองกับนำมสกุล
ใหม่ เสียงที่ก้องอยู่ในห้องแผ่วเบำและไม่มั่นคง สะท้อนควำมลังเลของเขำออกมำ
ี
ั
สงสัยจะได้ยินเสียงน้น มิคำเงะผู้นอนฟุบอยู่จึงขยับตัวเล็กน้อย น่ก็เลยสิบนำท ี
ไปแล้ว คงได้เวลำปลุกเสียที โทโมฮำรุแอบชะโงกดูใบหน้ำของอีกฝำย แต่แล้วกลับต้อง
ชะงักไป
้
้
้
้
ชำยผูนอนหนุนแขนตัวเองก�ำลังหลับปุย สีหนำสงบสุขคลำยกับเด็กนอยที่หลับ
ไม่รู้เรื่องรู้รำว สบำยจนไม่กล้ำปลุกเลยทีเดียว
แต่สัญญำก็คือสัญญำ เขำเขย่ำตัวมิคำเงะเบำๆ ไม่มีสัญญำณตอบรับจำกคน
ที่นอนอยู่ “คุณมิคำเงะครับ” ขนำดลองเรียกดูยังไม่มีทีท่ำว่ำจะตื่น
ี
ิ
โทโมฮำรุไปต่อไม่ถูก เห็นบอกว่ำโดนส่งล้ลับน่ำสะพรึงกลัวไล่ล่ำในฝัน เลยนึก
ว่ำจะดูอึดอัดทรมำนกว่ำนี้ แต่ควำมจริงคือไม่ขมวดคิ้วด้วยซ�้ำ เสียงครำงยิ่งไม่ต้องพูดถึง
เลย ลมหำยใจเข้ำลึกออกยำว ซ�้ำมุมปำกยังเหมือนจะยกขึ้นนิดๆ เป็นรอยยิ้มด้วย
(มะ...ไม่กล้ำปลุกเลยแฮะ)
ยิ่งเห็นสภำพอ่อนเพลียจำกกำรอดนอนมำกับตำ ยิ่งไม่อยำกบังคับให้ตื่นขึ้นมำ
ปล่อยให้นอนต่ออีกหน่อยดีกว่ำ ถ้ำเห็นว่ำเริ่มท�ำหน้ำอึดอัดเมื่อไรค่อยเขย่ำตัว
ปลุกแล้วกัน โทโมฮำรุนึกในใจ ก่อนลงเอยด้วยกำรเรียกชื่อมิคำเงะเบำๆ ไปเป็นสิบครั้ง
กว่ำอีกฝำยจะตื่นก็อีกหนึ่งชั่วโมงให้หลัง
45
