Page 7 - อ่านฟรี เทพธิดาลิขิตบัลลังก์ 2
P. 7
ี
บทท่สำมสิบเจ็ด
ั
เขาอยากจะแต่งต้งสว่ไฉเหรินให้เป็นสนม อย่างน้นก็แต่งต้งไปเถอะ ฉัน
ั
ี
ั
ไม่ใช่ฮองเฮาเสียหน่อย ตามหลักเหตุผลแล้วเขาไม่เห็นจะต้องมาถามความเห็น
่
้
ี
ั
ี
่
ี
ั
ของฉน คร้งนนทหลบหน แส้สามทของเขาหวดฉนจนเกอบตาย ตอนช่วยฉมอ
ี
ั
ั
ื
็
ึ
ั
ั
่
ั
้
ี
ี
ั
หลบหน พอกลบมาถงจวนหมิงเขาก็ไม่สนใจฉนททงเหนบหนาวท้งเจ็บป่วย เอา
ิ
่
ุ
ี
ั
ฉันไปขังในคกใต้ดนตามปกต แต่ไหนแต่ไรมาบทลงโทÉทฉันควรได้รบเขาไม่เคย
ิ
ยกเว้นไปง่ายๆ คร้งน้ก็เช่นกัน เขาไม่ได้ลืม ‘ความผิด°านต่อต้าน’ ท่ฉันท�าไว้
ี
ั
ี
เขาไม่เพียงแต่ไม่ลืม ยังรู้ว่าควร ‘ตี’ อย่างไรถึงจะตีฉันได้เจ็บปวดที่สุด
เห็นทีต้งแต่น้ไปฉันกับเขาคงเร่มใช้เหล็กปลายแหลมแทงกันและกัน ฉัน
ี
ั
ิ
ที่โง่เขลามักเอาเบาแลกหนักเสมอ ฉันแทงเขาเจ็บ เขาแทงฉันเจ็บยิ่งกว่า ท�าไม
ถึงเด็กอย่างน้ แค่เพราะความคับแค้นและความเกลียดชังในใจมีแต่ต้องระบาย
ี
ั
ี
ี
ี
กับคนท่ใกล้ชิดกับคุณท่สุด ใครใกล้ชิดสนิทสนมกับคุณท่สุดคนน้นก็จะถูกแทง
อย่างเจ็บปวดที่สุด
“ยังนิ่งอึ้งอยู่ท�าไม?” ดวงตาเย็นชาของเขามองกลุ่มหญิงรับใช้ข้างกาย
ชิงเอŽอร์รีบเข้ามาใช้ผ้าเช็ดหน้าห้ามเลือดให้ฉัน
ฉันคว้าผ้าเช็ดหน้ามาขย�าไว้ ผลักนางออกแล้วกลับไปนั่งที่ที่นั่งด้านบน
ี
ี
ื
ี
พร้อมมองลงมาท่สว่ไฉเหรินในห้องโถง เอ่ยอย่างเช่องช้าว่า “เจาอë ไม่เหมาะสม
